همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی: تیم منتخب سانتوس برای دیدار دوستانه با تاج به تهران آمده بود، اما آبی‌پوش‌های تهرانی قرار بود با پیراهن تیم‌ملی در مسابقه دیگری به میدان بروند و در چنین اوضاع و احوالی تیمی تحت عنوان «منتخب تهران» در کمترین زمان ممکن برای رویارویی با یاران پله سر و شکل گرفت.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
امیر ابوطالب، پیشکسوت فوتبال تهران و بازیکن سال‌های دور راه‌آهن، که تماشاگر ویژه این بازی بود می‌گوید: «پله یک سال قبل از ورود به تهران یک‌تنه تیم‌ملی برزیل را قهرمان جام‌جهانی ۱۹۷۰ مکزیک کرده بود و مشهورترین ستاره فوتبال دنیا در آن روزها به شمار می‌رفت. در تیم منتخب سانتوس که به تهران آمد، بازیکنان معروفی مثل جرزینهو، توستائو و کارلوس آلبرتو هم بازی می‌کردند، اما پله بیش از بقیه مورد استقبال تماشاگران تهرانی قرار گرفت.»
تیم منتخب سانتوس قبل از رسیدن به تهران در دیداری دوستانه فنرباغچه را با ۶ گل در ترکیه درهم کوبیده بود و با پله ۳۱ساله تیم ترسناکی به نظر می‌رسید. فوتبالدوستان تهرانی اما بدون اعتنا به قدرت خردکنندگی تیم برزیلی و فارغ از کری‌خوانی بازیکنان دو تیم، به فرودگاه مهرآباد رفتند تا پله را ببینند. ابوطالب می‌گوید: «مردم با حلقه‌های گل به مهرآباد رفته بودند و یکسره شعار «پله... پله» سرمی‌دادند. عده زیادی هم برای گرفتن امضا و عکس یادگار دور پله حلقه زده بودند و فضای عجیبی بود. جالب است که یکی از بازیکنان ملی‌پوش از ساعت ۳ صبح به فرودگاه رفته بود که با پله عکس یادگاری بگیرد. این شور و شوقی بود که فوتبال به جامعه تزریق می‌کرد.»
سفر برزیلی‌ها و پله به تهران ارزان آب نخورد، اما خاطره آن بازی به یادماندنی بعد از دهه‌های طولانی از ذهن هواداران سینه‌چاک فوتبال محو نشده و معلوم است که ارزش پرداخت مبالغ هنگفت به برزیلی‌ها را داشته است. طبق توافقی که بین باشگاه تاج و سانتوس برزیل حاصل شده بود، برزیلی‌ها بابت حضور در تهران ۲۴۰ هزار تومان، معادل ۳۰ هزار ,,,,,، دریافت می‌کردند.
شرط پرداخت این مبلغ حضور ۹۰دقیقه‌ای پله در میدان مسابقه بود. ابوطالب می‌گوید: «قرار بود تاج و سانتوس در ورزشگاه تازه‌تأسیس آزادی بازی کنند، اما بازیکنان اصلی تاج مثل ناصرحجازی، علی جباری، غلامحسین مظللومی و چند بازیکن دیگر در اردوی تیم المپیک بودند. بعد قرار شد تیم منتخب تهران را تشکیل بدهند، اما بازیکنان اصلی پرسپولیس مثل ابراهیم آشتیانی، صفر ایرانپاک، علی پروین، همایون بهزادی و... هم در اختیار تیم‌ملی بزرگسالان بودند. بنابراین تیم منتخب تهران با انتخاب بازیکنان پاس و عقاب و سرمربیگری رایکوف برای این بازی مهیا شد و با ۵ گل بازی را واگذار کرد که پله ۳ گل زد و تشویق هم شد.»
صرف‌نظر از نتیجه بازی که قابل پیش‌بینی هم بود، حضور پله در تهران و به میدان رفتن او در ورزشگاه غول‌آسای آزادی به نقطه عطفی در تاریخ فوتبال پایتخت تبدیل شد. هیجان حضور پله در تهران به حدی گسترده شد که باشگاه دیهیم که در آن روزگار یکی از تیم‌های تحت پوشش باشگاه تاج بود برای مدتی به پله تغییر نام داد، اما اتفاق عجیب‌تر در یکی از بیمارستان‌های تهران رخ داد؛ جایی که یکی از بازیکنان سابق تاج، پله را بالای سر فرزند نورسیده‌اش برد و یک تصمیم عجیب گرفت.
ابوطالب می‌گوید: «پرویز، برادرم، که شیفته فوتبال برزیل بود و آن موقع به‌عنوان مربی تیم‌ملی جوانان فعالیت می‌کرد، بعد از پایان بازی، پله را به بیمارستان آسیا در حوالی میدان آرژانتین تهران برد تا پسرش را که تازه به دنیا آمده بود ببیند. پله انسان فروتنی بود و پرویز به احترام او که قبول کرد به بیمارستان بیاید، اسم پسرش را پله گذاشت. برادرم دوست داشت که پسرش مثل پله فوتبالیست بزرگی شود، اما پله ابوطالب مهندس مکانیک شد و الان هم استادیوم فوتبالی را که از پدرش به ارث برده مدیریت می‌کند.»