همشهری آنلاین- بهاره خسروی : به گفته فاطمه ربیعی از تهرانی‌های قدیم، هدیه بردن برای عروس از طرف خانواده داماد کلی برو و بیا و سور و سات داشت. خانواده داماد بعد از تهیه انواع میوه‌های موجود، پخت غذاهای رایج شب یلدا و شیرینی‌های متنوع طبقی را برای ارسال این هدایا به خانه عروس آماده می‌کردند. این مراسم به یلدابرون معروف بود. این هدایا را داخل طبق می گذاشتند و با ساز و آوازی که صدایش هفت محله آن طرف‌تر می‌رفت همه اهل محل را در این شادی سهیم می‌کردند. اقوام درجه یک و تعدادی از آشنایان بجز داماد همراه این طبق راهی خانه عروس خانم می‌شدند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
اما غیبت داماد همه ماجرا نبود. این عروس و دامادها چشم انتظار بودند که بعد از چند ماه یا چند هفته دوری دیدار تازه کنند. ربیعی در ادامه با اشاره به شیطنت دامادها برای دیدار با نامزدشان و گرفتن هدیه ویژه مادرزن، صحبت‌هایش را را چنین ادامه می‌دهد: «قدیم‌ها به دلیل عرف فرهنگی، شرم و حیا دختر و پسری که با یکدیگر نامزد می‌کردند تا زمان مراسم عقد و عروسی اجازه دیدار یکدیگر را نداشتند. اما دامادها برای دیدن نامزدشان و حضور در این مراسم بیکار نمی‌نشستند.»
ربیعی با بیان اینکه معمولاً بعد از ورود خانواده داماد و پذیرایی از آنها، نوبت عضو غایب می‌رسید، می‌گوید: «داماد در خانه عروس را می‌زد با گفتن اینکه "مهمان نمی‌خواهید؟" سعی می‌کرد داخل خانه سرک بکشد تا شاید یک نظر نامزدش را در حیاط یا کنار پنجره از دور ببنید.»
البته این کار داماد هم بی‌جواب نمی‌ماند. معمولاً از همان نخستین سوز پاییزی مادرانی که دختران‌شان نامزد کرده بود راهی بازار می‌شدند با خرید نخ کاموا دست به کار بافت جوراب، شال پشمی، کلاه و حتی اگر فرصت بیشتری داشتند پلیور می‌بافتند تا شب یلدا با شروع سوز و سرمای زمستانی از سرما محفوظ باشند. با حضور داماد پشت در خانه عروس، مادرزن چیزی را که تدارک دیده بود و معمولا یک بافتنی بود به داماد هدیه می‌داد.