همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی: روزنامه آلیک در سال ۱۳۱۰ در خیابان لاله‌زار شروع به کار کرد و بعدها به مکان‌های دیگری منتقل شد اما جابه‌جایی‌های مکرر، این روزنامه را از فهرست جراید مهم و تاثیرگذاری که در پایتخت چاپ می‌شد خارج نکرد.
آرا آوانسیان، عضو هیات تحریریه روزنامه آلیک، در باره ماجرای تاسیس این روزنامه می گوید: «آلیک در سال ۱۹۳۱ میلادی منتشر شد. قبل از آن چند هفته‌نامه و ماهنامه برای ارامنه منتشر می شد. این روزنامه وارث نشریاتی بود که برای جامعه ارامنه منتشر می شد و ابتدا به صورت هفته‌نامه و بعدها به صورت دو روزنامه و در نهایت به شکل روزنامه به چاپ رسید. هدف آلیک اطلاع‌رسانی به جامعه ارامنه در خصوص مسائل سیاسی و داخلی ایران بود و در همه این سال‌ها به آن پایبند مانده است.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
آلیک در سالهای ابتدای فعالیتش همواره با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کرد، اما از سال ۱۹۵۰ و با حمایت های جامعه ارامنه تهران جان تازه ای گرفت. این روزنامه در مقاطع مختلف با اکثریت مردم همراه بود و در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی هم به اعتصاب ۶۶روزه مطبوعات پیوست. ساختمان قدیمی و رنگ و رورفته ای که در کوچه معروف آلیک در خیابان نادری واقع شده مهم‌ترین میراثی است که از نخستین ماه‌ها و سال های تاسیس آلیک باقی مانده و در شلوغی و ازدحام محدوده خیابان جمهوری اسلامی نفس می کشد.
آوانسیان درباره سیر تحولات این روزنامه می‌گوید: «دفتر مرکزی و هیات تحریریه روزنامه بعد از ۷ شماره از خیابان لاله‌زار به خیابان قوام‌السلطنه و سی تیر فعلی و بعدها به خیابان‌های فردوسی، سرهنگ سخایی و اکباتان شرقی منتقل شد؛ این دفاتر اکنون وجود خارجی ندارند، اما آلیک به حیات خودش ادامه می‌دهد. ساختمان فعلی روزنامه در خیابان سهرودی را هم دو معمار ارمنی ساختند که به شکل موج ساخته شده و یادآور نام آلیک به معنای موج است.»
روزنامه آلیک به جامعه ارامنه تعلق دارد اما به عنوان دومین روزنامه قدیمی زنده‌ای که در پایتخت منتشر شده یک میراث فرهنگی ارزشمند برای عموم پایتخت‌نشین‌ها به شمار می‌رود. شاید به همین دلیل بخشی از موزه آرداک مانوکیان در خیابان سی تیر را به نسخه‌های قدیمی این روزنامه اختصاص داده اند. آلیک روزنامه ۹۳سالهای است که فقط ۳ بار تغییر لوگو داده و بعد از اطلاعات، دومین روزنامه قدیمی ایران به حساب می‌آید.