همشهری آنلاین- حمیدرضا رسولی : در سال ۱۳۲۴ و پس از پایان جنگ جهانی دوم، عده‌ای از ارامنه شهرهای مختلف ایران برای مهاجرات دسته‌جمعی به ارمنستان شوروی، دارایی‌شان را فروختند و به تهران آمدند، اما وقتی جمعیت ارمنستان به یک میلیون نفر رسید، دولت موقت ارمنستان دعوتش را پس گرفت و ارامنه به ناچار در تهران ماندگار شدند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
هویک میناسیان، نویسنده و پژوهشگر، این داستان را با تاسیس نخستین درمانگاه خیریه ارامنه در تهران مرتبط می‌داند: «ارامنه که بعد از این ماجرا در پایتخت سرگردان شده بودند در محله های حاشیه‌ای تهران مثل وحیدیه، زرکش، نارمک، مجیدیه، حشمتیه، بهجت‌آباد و یوسف‌آباد ساکن شدند. ارامنه‌ای که در این محله ها ساکن شده بودند از نظر بهداشتی وضع مطلوبی نداشتند و در چنین اوضاع و احوالی چند نفر از دانشجویان ارمنی رشته پزشکی به نام های راطاووس کاراپتیان، زوان نرسیسیان، ئارتکس ناهاپتیان و ... با کمک جمع دیگری از دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه تهران تصمیم گرفتند درمانگاه کوچکی در حیاط مدرسه ارامنه در حوالی خیابان فیشرآباد و سپهبد قرنی فعلی بسازند.»
ارامنه ساکن تهران در دهه ۴۰، زندگی پرتلاطمی را در پایتخت تجربه کردند و درمانگاه خیریه ارامنه هم دوره پرفراز و نشیبی را طی کرد. با کوچ بخش قابل توجهی از جمعیت ارامنه به شرق تهران، درمانگاه هم به محله پرجمعیت زرکش و نارمک فعلی انتقال پیدا کرد و دست بر قضا این جا به جایی با استقبال عموم اهالی این محله مواجه شد.
هویک میناسیان در باره دوره جدید فعالیت درمانگاه خیریه ارامنه در تهران می‌گوید: «یکی از دانشجویان رشته پزشکی به نام آودیس آودیسیان که در درمانگاه فعالیت می کرد بر اثر عفونت آپاندیس درگذشت و پدر و مادر او برای زنده ماندن نام فرزندشان ساختمان سه‌طبقه‌ای در خیابان ثریا (سمیه کنونی) را وقف درمانگاه کردند. گئورگ آودیسیان، فرزند دیگر خانواده، هم وسائل مدرن پزشکی را خرید و در اختیار مدیریت درمانگاه قرار داد و دست آخر درمانگاه را به نام فرزند درگذشته آودیسیان با همه تجهیزاتش به شورای خلیفه‌گری ارامنه تهران اهدا کردند.»
ساختمان جدید درمانگاه در سال ۱۳۴۹ افتتاح شد و تا سال ۱۳۵۸ به فعالیتش ادامه داد، اما مدتی به دلیل تعمیرات اساسی تعطیل شد و ۳ سال بعد فعالیتش را از سر گرفت. به گفته میناسیان، بعد از شروع به کار دوباره درمانگاه خیریه ارامنه، طرح انتقال آن به محله پرجمعیت زرکش و نارمک فعلی به تصویب مجمع نمایندگان ارامنه تهران رسید. خرید یک قطعه زمین در محله زرکش و ساخت درمانگاه جدید تا سال ۱۳۸۱ طول کشید و درمانگاه جدید در ۶ طبقه ساخته شد.
این درمانگاه در سال ۱۳۸۶ از طرف وزارت بهداشت به عنوان یکی از درمانگاه‌های نمونه تهران شناخته شد و هم اکنون به بیماران ارمنی و مسلمان خدمات پزشکی می دهد.