همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: فضای نیمه‌تاریک و بزرگ قهوه‌خانه و همه‌چیز آن رنگ و بویی از سال‌های دور دارد و هر بیننده‌ای را به تهران قدیم و قهوه خانه های پررونق آن می‌برد. در گوشه‌ای دور از دید، چارپایه ای فلزی است که روزگاری نقالان این قهوه‌خانه روی آن نشسته و روایت‌ها را نقل می‌کردند.
خواندنی های بیشتر را اینجا دنبال کنید
علیرضا زمانی، تهران‌پژوه، درباره این قهوه‌خانه قدیمی می‌گوید: «اینجا ۲ نفر به نام های استاد غلامعلی و استاد نادری نقالی می‌کردند که دومی مخاطبان بیشتری داشت و بازارش گرم‌تر بود. وقتی نادری نقل می‌گفت، همه سر تا پا گوش بودند. نقل سهراب‌کشــی نــادری واقعاً دیدن و شنیدن داشت. وقتی این نقل را می‌گفت، قهوه‌خانه غلغله می شد. در ایام محرم، بچه‌های هیئت میدان غار جلو در همین قهوه‌خانه دور هم جمع می‌شدند و از این جا به سمت میدان مولوی حرکت می‌کردند. عزاداران کم کم پای علامت دسته کـه یـک طـوق و یک پرچم بود گرد می آمدند و به اصطلاح این قهوه‌خانه پاتوق آنها بود.
یکی دیگر از کارکردهای قهوه‌خانه ها انجام معاملات و خرید و فروش بوده به طوری که در آنها از زمین، مغازه، اسب، گاری و ماشین گرفته تا انگشتری، تسبیح، ساعت، ظروف قدیمی و عتیقه، قناری و سهره و... معامله می شده. دستفروش ها هم در گوشه و کنار قهوه خانه بساط می کردند و جنس هایشان را به مشتری ها عرضه می کردند. صاحبان قهوه خانه ها هم از حضور آنها استقبال می‌کردند چون مردمی که برای خرید از آنها به قهوه خانه می آمدند و دور بساط آنها جمع می‌شدند به کسب و کار آنهـا هـم رونـق می بخشیدند.»
قیمت هر استکان چای در گذشته سی شاهی بود و قیمت هر دیزی هم با چای ۶ یا ۷ ریال. در این قهوه‌خانه هنوز مشتریان ژتون تحویل می‌دهند. روی ژتون‌ها که بیشتر از جنس چوب است و به آن «مُهر ناهار» و «مهر چای» هم می گویند، نام «قهوه خانه حاج تقی» حک شده و این قهوه خانه بعد از چندین دهه، سبک و سیاق معمول خود را حفظ کرده است.