همشهری‌آنلاین- ثریا روزبهانی: تهرانی ها اعتقاد داشتند مهمان با روحیه شاد و سرشار از انرژی به مهمانی می‌رود، حال اینکه میزبان این سفره گشوده‌شده، خداوند تبارک و تعالی است.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
اردشیر آل عوض، تهران‌پژوه، با اشاره به این موضوع می‌گوید: «تهرانی‌ها با نزدیک شدن به ماه مبارک رمضان، به وسیله موسیقی رمضانی، شور و شوق آمدن ضیافت الهی را به مردم منتقل می‌کردند. شما نمی‌توانید به مهمانی‌ای بروید که بهترین ماه خداست ولی غمزده و نالان و ناراحت باشید.»
آل عوض ادامه می‌دهد: «جالب است بدانید که موسیقی رمضانی، یک موسیقی بسیار فاخر دینی است و به وسیله کسانی که الحان خوشی داشتند و کاملاً به موسیقی مسلط بودند اجرا می‌شد. آنها با این موسیقی و الحان مردم را دعوت، تشویق و ترغیب می‌کردند که برای ماه مهمانی خدا آماده شوند. در تهران قدیم، اهل کوچه و بازار و نیز صاحبخانه‌ها در منازل اعیان و اشراف، متناسب با درآمدشان از کسانی دعوت می‌کردند و قاعده این بود که تا شب نوزدهم تمام اشعاری که خوانده می‌شد، در مناجات‌خوانی‌ها، در آمادگی برای سحر، استقبال از افطار، نویددهنده بود و شادی و ذوق و شوق را به همراه داشت. اما برای حدود ۱۰ شب این موسیقی تغییر می‌کرد.
از نوزدهم که شب ضربت خوردن مولای متقیان بود، این شادی جمع می‌شد و نوعی حزن و اندوه در زبان کسانی که شاعر و مداح بودند، جریان پیدا می‌کرد و مدح می‌شد. این مدح و نوحه‌ها تا روز ۲۶ ماه مبارک رمضان یا شب ۲۷ این ماه - به عبارتی شب ابن ملجم‌کشان - ادامه پیدا می‌کرد و دوباره بعد از انجام رسوم این شب، اهالی با شادی و شور به استقبال عید سعید فطر می‌رفتند.»