همشهری آنلاین- صفورا صادقی: اردشیر خان تصمیم گرفت یکی از آنها را بخرد و با خود به تهران بیاورد. اردشیر خان برای جلب مشتری شیوه تبلیغاتی جالبی را پیش گرفته بود. به این صورت که هر روز عصر سه نفر بوق به دست در مراکز شلوغ شهر با صدای بلند مردم را به دیدن فیلم دعوت می‌کردند. با وجود این روش تبلیغی، باز هم کارش نگرفت و این محل مدتی بعد تعطیل شد.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
نصرالله حدادی، تهران پژوه، توضیح می‌دهد: «مظفرالدین شاه قاجار مانند پدرش علاقه خاصی به عکس و فیلم داشت و سوغاتش از فرنگ، دوربین عکاسی و فیلمبرداری بود که فقط مخصوص دربار و اعیان و اشراف بود. چند سال بعد میرزا ابراهیم خان صحاف باشی در یکی از سفرهایش به اروپا دستگاه نمایش فیلم خرید و با خود به تهران آورد. او در محل کنونی چراغ برق، سه راه مهنا، جایی را برای نمایش فیلم اجاره کرد. عصرها فیلم کوتاه که اغلب فیلم‌های فانتزی از نوع کمدی آن زمان بود نمایش داده می‌شد. جلوی در ورودی محل نمایش فیلم هم سه دستگاه جهان‌نما (شهر فرنگ) بود که مردم از دریچه کوچک گرد روی آن، تصاویر داخلش را که بصورت برجسته نمایش داده می‌شد تماشا می‌کردند.»
اما اولین سینمای رسمی در تهران سه سال بعد توسط علی وکیلی، از بازرگانان معروف آن زمان، در محل سالن نمایش «گراند هتل» واقع در خیابان لاله زار افتتاح شد.
وکیلی در خاطرات خود در کتاب تاریخ سینمای ایران، اشاره می‌کند، سالن نمایش گراند هتل را ماهی ۴۰ تومان اجاره کرده بود. حدود هزار تومان هم برای خرید صندلی، دکوراسیون و تزئینات داخلی سینما خرج کرده بود تا سالنی نسبتا آبرومند و مجهز به وجود آمد. در آن زمان قیمت بلیت ورودی در سه درجه: یک، دو و سه قرانی بود. در قسمت سه‌قرانی که به قول امروزی‌ها «لژ» سینما محسوب می‌شد در حدود ۱۰۰ صندلی و در درجات پایین‌تر ۴۰۰ صندلی قرار داشت.
در سینمای آن روز، از تزئینات و دکوراسیونی که امروزه در سینماها به‌کار رفته خبری نبود. فقط سردر ورودی سینما با یک تابلوی دومتری سیاه‌رنگ که روی آن نوشته شده بود «گراندسینما» تزئین شده و در راهروها و داخل سالن نیز چند لوستر معمولی برای تامین روشنایی دیده می‌شد.