همشهری آنلاین- بهاره خسروی : تولد این بوستان حکایتی خواندنی دارد که فدایی تعریفش می‌کند: «پیشنهاد ساخت بوستان را مرحوم بتول خانم، همسر عبدالحسین فرمانفرماییان، به پدرم داد. آن زمان پدرم برای بردن بار هیزم هر روز به باغ آنها می‌رفت. در همین رفت و آمدها بود که بتول خانم ایده ساخت یک بوستان برای اهالی را داد. آن زمان بخشی از باغ این بانو در شهرسازی مدرن تبدیل به خیابان شده بود. پدرم از این پیشنهاد استقبال کرد. او خیلی زود اهالی را از این پیشنهاد باخبر کرد و همه اهالی دست به کار شدند. سنگ و کلوخ ها را جمع کردند و هرکدام برای ساخت بوستان گوشه کار را به دست گرفتند. بخشی از هزینه‌های ساخت در واقع از منبع کمک‌های مردمی جمع شد.»
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
به گفته فدایی، زمان ساخت بوستان پونک خبری از ماشین‌آلات مدرن امروزی نبود. زمین بوستان پر از سنگ و کلوخ بود. برای هموار شدن زمین و کاشت درختان اهالی به‌ویژه جوان‌ترها با بیل و کلنگ به جان باغ گلشن افتادند. محدوده بوستان مشخص شد. زمین برای کاشت درختان و جدول‌بندی آماده شد و سرانجام کاج و چنار بیشترین درخت‌هایی بودند که مناسب هوای تهران معرفی و در بوستان کاشته شدند. همه این درخت‌های کاج و چناری که امروز استخوان ترکانده و گردی سالخوردگی بر شاخسارشان نشسته نهال‌هایی بودند که با دست خود اهالی کاشته شدند.»
این ساکن قدیمی پونک درباره نحوه آبیاری درختان بوستان از سوی خود اهالی می‌گوید: «چون مسیر آب با سطح زمین این بوستان هم‌تراز نبود برای آبیاری در خود پارک چاه حفر کردند و روبه‌روی خانه ما هم منبعی ایستاده نصب کردند. مرحوم مادرم درختان بوستان را تا مدت‌ها آبیاری می‌کرد. بوستان پونک سال ۱۳۴۹ خورشیدی برای استفاده اهالی افتتاح شد و تا امروز همچنان پا بر جاست.»