در ادامه این شعار، تلویزیون سیاست پخش تله فیلم‌های ایرانی و عدم‌تمرکز برای پخش سریال‌های وطنی را در روند کاری خودش قرار داد. از این دوره به بعد تلویزیون در خدمت آثار ایرانی قرار گرفت که بیشتر آنان از ساختار ضعیفی برخوردار بودند؛ سیاستی که باعث تولید آثار ضعیف خصوصا در بخش تله فیلم‌ها شد. تله فیلم یا همان فیلم‌های تلویزیون به سرعت آنتن را غصب کردند و در نهایت موجب دلزدگی مخاطب از فیلم‌های ایرانی شدند؛ سیاستی که باعث شد خیلی از کارهای خوب ایرانی که در این میان ساخته می‌شود در لابه‌لای کارهای ضعیف دیده نشود و کارهای خوب و حرفه‌ای در این میان گم شود.این روزها 2 انیمیشن ایرانی به نام‌های «شنگول آباد» و «شکرستان» از شبکه دو سیما که گروه کودک و نوجوان نامیده می‌شود، پخش می‌شود؛کارهایی که نسبت به تولیدات داخلی یک سرو گردن بالاتر ایستاده و اغراق آمیز نیست اگر بگوییم که این کارها قابلیت رقابت با کارهای خارجی را دارند.
اما نکته مهم در این میان زمان نامناسب پخش این دو کار است. درست که مخاطبان «شنگول آباد» کودکان و مخاطبان و «شکرستان» نوجوانان هستند اما این دو کار قابلیت پخش در بهترین زمان پرمخاطب را دارند. کارهایی که با توجه به روند مشکل تولید انیمیشن در ایران با بهترین کیفیت تولید شده به‌دلیل عدم‌پخش درست، در لابه‌لای برنامه‌های تلویزیون گم شده‌اند. در حقیقت می‌توان گفت که این دو کار این قابلیت را داشتند که انیمیشن را از حوزه مخاطب کودک و نوجوان خارج کنند و خانواده‌ها را در کنار هم پای تلویزیون بنشانند بدون آنکه نگران محتوای برنامه‌ها برای این رده سنی بود.زبان انیمیشن دارای ویژگی‌های خاصی است و فانتزی، تخیل و نداشتن حد و مرز روایت داستان از مهم‌ترین ویژگی‌های این ژانر است. به همین دلیل است که مخاطبان این برنامه‌ها می‌توانند از همه رده‌های سنی باشند.
نمونه مسلم این ادعا را می‌توان در مجموعه انیمیشن «پلنگ صورتی» دید؛ مجموعه‌ای که توانسته همه رده‌های سنی را از کودک تا بزرگسال راضی کند. با توجه به اینکه زمان هر قسمت از این 2کار کوتاه است، با توجه به داستان‌های ایرانی که با تکیه بر فرهنگ و داستان‌های ایرانی ساخته شده است و با توجه به تکنیک حرفه‌ای ساخت انیمیش، به راحتی می‌شد این دو کار را در پربیننده‌‌ترین ساعت پخش کرد. کیفیت بالای این دو کار می‌توانست مخاطب را راضی نگه دارد. با اختصاص دادن زمان مناسب برای یک کار حمایت از آثار ملی معنای خودش را می‌یابد.برای هر سازنده‌ای بهترین حمایت یعنی اختصاص زمان پخش مناسب؛ زمانی که مخاطب بتواند حاصل زحمات یک گروه ایرانی را ببیند. اما قرار گرفتن در ساعت نامناسب باعث شده که این کارها دیده نشود.
البته این تنها انیمیشن‌های ایرانی نیستند که در ساعت نامناسب پخش شده‌اند. حال که هنرمندان ایرانی با توجه به تمام کمبودهای مالی و معنوی که سر راه تولید انیمیشن قرار گرفته است کارهایی با قابلیت بالا تولید کرده‌اند که در جشنواره‌های خارجی شرکت می‌کنند و جوایزی هم کسب می‌کنند، بهتر است تلویزیون هم چتر حمایتش را که سال‌ها ادعایش را دارد، پهن کند تا از این مسیر هم به رشد کیفی و کمی انیمیشن کمک کند و هم مخاطبان را از دیدن برنامه‌های مناسب محروم نکند.