محققان زمانی که در پی یافتن مکانی برای شکل گیری حیات هستند، معمولا بر روی منطقه قابل سکونت در نزدیکی ستاره‌ها، جایی که حرارت ناشی از ستاره‌ها برای حضور آب مایع بر روی سیاره مناسب است به مطالعه و بررسی می‌پردازند زیرا در صورتی که بر روی سیاره آب وجود داشته باشد، احتمال وجود یا شکل‌گیری حیات نیز وجود خواهد داشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، استراتژی دیگر برای یافتن چنین سیاره‌ای که از سوی دانشمندان در موسسه مطالعات تاثیرات اقلیمی "پستدم" در آلمان پیشنهاد شده است، تمرکز بر روی مناطقی در اطراف ستاره‌ها است که امکان فتوسنتز در آن وجود داشته باشد زیرا تقریبا تمامی گونه‌های حیات بر روی زمین به این فرایند بستگی دارد.
اگرچه حیات نخستین بدون وجود فتوسنتز نیز می‌تواند وجود داشته باشد محققان تاکید دارند این فرایند برای پیدایش ارگانیزم‌های چند سلولی پیچیده‌تر حیاتی است. این به آن خاطر است که منبع اصلی اکسیژن بر روی زمین از فتوسنتز است و اکسیژن نیز عامل حیاتی پیدایش حیات چند سلولی است.
محققان برای یافتن چنین مناطق قابل سکونت با قابلیت فتوسنتزی در اطراف ستارگان، پیشنهاد می‌دهند باید بر مناطقی که میانگین حرارت کلی سطح در آنها میان نقطه انجماد و نقطه جوش آب قرار دارد، تمرکز کرد. همچنین بررسی سیاره‌هایی که سطوح قابل توجهی دی اکسید کربن، عاملی که طی فرایند فتوسنتز مصرف شده و به اکسیژن تبدیل می‌شود، در اتمسفر آنها وجود دارد نیز می‌تواند در یافتن چنین مناطقی کارساز باشد.
در هنگام بررسی سیاره‌های مختلف برای کشف احتمال پشتیبانی آنها از فتوسنتز، توجه به ستاره‌های آنها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. ستاره‌ها همزمان با افزایش سن تابناک‌تر می‌شوند و این افزایش درخشش در حالی که برخی از مناطق قابل سکونت را تخریب می‌کند، شرایط مناسبی را در دیگر سیاره‌ها به وجود می‌آورد.
برای مثال زمانی که ستاره‌های کوچک یا متوسط تمامی سوخت هیدروژنی خود را مصرف می‌کنند، به غول‌های سرخ رنگی تبدیل می‌شوند که میزان تابناکی آنها هزار تا 10 هزار برابر خواهد شد. این حرارت می‌تواند برای شکل گیری هر نوع حیاتی در مناطق قابل حیات بسیار زیاد باشد. اما در عین حال می‌تواند برای سیاره‌هایی که در فواصل دورتری قرار گرفته‌اند شرایط مناسب حرارتی را برای شکل گیری فتوسنتز فراهم آورد. چنین مناطق قابل سکونت جدیدی تا قبل از انفجار نهایی ستاره در حدود یک میلیارد سال فرصت حیات خواهند داشت.
با توجه به این فرضیات محققان تخمین می‌زنند کهکشان راه شیری می‌تواند میزبان 2.5 میلیون سیاره مختلف برای شکل گیری حیات فتوسنتزی چند سلولی باشد. به علاوه امکان وجود 690 سیاره که بتواند میزبانی حیات‌های تک سلولی مبتنی بر فتوسنتز را به عهده بگیرند نیز بسیار قوی است.