حرص نخور موهات می‌ریزه، کچل می‌شی‌ها ! این‌قدر غصه نخور! سکته می‌کنی، می‌افتی می‌میری!»
همه این‌ها را بارها و بارها شنیده‌ایم. عبارت‌ها و ضرب المثل‌هایی است که، ارتباط بین نوع نگاه و فکر ما را با اوضاع و احوال جسم ما، نشان می‌دهد. دانشمندان هم شب و روز کار می‌کنند، تا پایه‌های این استدلال را محکم‌تر کنند.
این که آدم‌های خوش بین و امیدوار سالم‌ترند، و آدم‌های غرغرو و بدبین که همیشه نیمه خالی لیوان را می‌بینند؛ یا از سردرد شاکی‌اند یا قلب‌شان می‌گیرد، یا فشار خون‌شان بالاتر از بقیه مردم است. حالا دیگر همه این را می‌دانند، حتی خواجه حافظ شیرازی. او هم گفته: «آسان گیر بر خود کارها!»
تحقیقات پژوهشگران دانشگاه‌هاروارد که نتایج آن هفته گذشته منتشر شد، می‌گوید که افرادی که با نگاهی روشن و آفتابی به مسایل نگاه می‌کنند، نسبت به افراد بدبین کمتر دچار استرس، اضطراب و افسردگی می‌شوند.
محققان گفته‌اند: «افراد شاد، امیدوار و خوش‌بین، دوستان بیشتری دارند و بهتر و عمیق‌تر با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند. این یکی از عوامل مهم کاهش استرس است.»
این افراد در ارتباط‌های دوستی و اجتماعی‌شان موفق‌ترند و کمتر دچار استرس می‌شوند. به راحتی از دوستان‌شان کمک می‌گیرند و از حمایت آن‌ها استفاده می‌کنند، اما افراد ترسو و بدبین چون فکر می‌کنند در اصل کسی نمی‌تواند به آن‌ها کمک کند، معمولا دچار مشکل می‌شوند.
نا امیدی زانو درد می‌آورد
دانشمندان دانشگاه تگزاس روی 480 بیمار زیر 65 سال، که از دردهای مفصلی به خصوص زانو درد رنج می‌بردند، مطالعه کردند. آن‌ها نظر این افراد را درباره جمله‌هایی مانند این پرسیدند: «من همیشه قسمت‌های روشن موضوع‌ها را می‌بینم»، یا «اگر حس کنم اتفاق بدی برایم می‌افتد، حتما این‌طور می‌شود»، یا «بدبختی و مصیبت پشت سرهم بر من می‌بارد». بررسی‌ها نشان داده که افراد بدبین که این گزاره‌ها را تایید کرده‌اند، در انجام کارهای روزمره، مثل بالا رفتن از پله، راه رفتن، سوار و پیاده شدن از ماشین مشکل بیشتری داشته‌اند.
واکنش این بیماران به انجام تمرین‌های ورزشی هم جالب بود. افراد نا امید و بدبین هنگام انجام تمرین‌های ورزشی، احساس درد بیشتری می‌کردند. آن‌ها احساس می‌کردند که ورزش، بیماری آن‌ها را برطرف نمی‌کند. به همین دلیل، تمرین‌های ورزشی را کنار می‌گذاشتند. در صورتی‌که افراد خوش‌بین، برای انجام تمرین‌های ورزشی بیشتر به خودشان زحمت می‌دادند و همین موضوع روند بیماری آن‌ها را کندتر می‌کند و کمک می‌کند تا وضعشان بدتر نشود.
امیدواری و خوش‌بینی به بهبودی و به هوش آمدن بعد از عمل جراحی هم کمک می‌کند! این را نتیجه شانزده تحقیقی که طی 32 سال، روی بیماران انجام شده، تایید می‌کند. این یعنی به زندگی و به بازگشت به آن امیدوار باش، تا بعد از عمل به خواب مرگ نروی و زود به هوش بیایی!
راز طول عمر
تفکر مثبت و نگاه خوش‌بینانه به روزگار، کلید زندگی شاد و طولانی است. براساس مطالعه‌های انجام شده، در آدم‌های خوش‌بین و آن‌هایی که همیشه امیدوارند که اتفاق‌های خوبی در زندگی‌شان خواهد افتاد، خطر مرگ در اثر بیماری قلبی یا سایر مشکل‌ها، کمتر است.
برای تحقیق بیشتر در این مورد، پژوهشگران روی عده‌ای زن و مرد 65 تا 85 ساله در اوهایو مطالعاتی انجام دادند. در ابتدای این بررسی
9 ساله، واکنش این افراد به 941 زیر گروه و در چهار گروه سبک زندگی، شغل، تحصیلات و سابقه بیماری، سطح و میزان خوش‌بینی یا بدبینی آن‌ها سنجیده شد. پس از 9 سال نتیجه این طور بود: 42 درصد افراد گروه مورد مطالعه مرده بودند؛ گروهی که در شروع مطالعه بالاترین سطح امید و خوش‌بینی را داشتند، زنده بودند. (30 درصد در مقابل بیش از 57 درصد که در گروه افراد بدبین مرده بودند.)
با در نظر گرفتن سایر عوامل، احتمال
مرگ و میر در افرادی که به شدت خوش‌بین هستند و نگاه مثبتی به مسایل داشتند، 29 درصد کمتر بود. هم‌چنین مشخص شد افراد خوش‌بین، کمتر در اثر بیماری‌ها و حمله‌های قلبی می‌میرند، 77 درصد کمتر از بدبین‌هاست.
دنیا که به آخر نرسیده
خلاصه این که محققان می‌گویند: افرادی که بدبین هستند و همیشه خودشان را سرزنش می‌کنند، یا به شرایطی که نمی‌شود تغییر داد، فکر می‌کنند، بیشتر دچار بیماری‌های جسمی می‌شوند.
در زندگی شرایط سخت و مشکل برای همه وجود دارد، اما مهم این است که چه‌طور با این مشکل‌ها برخورد کنیم.
مهارت پذیرش و حل مشکل، بهترین راه حل برای رسیدن به سطح سلامت بیشتر است.
روان‌شناسان می‌گویند: وقتی یک مشکل برای‌تان پیش می‌آید، سعی کنید از زاویه دیگری به مشکل نگاه کنید. مشکل واقعی را شناسایی کنید. راه‌حل‌های ممکن را پیدا کنید. همیشه چند راه حل برای مشکل‌تان پیدا کنید.
روی راه حل انتخابی، تمرکز کنید. بالاخره اگر فکر می‌کنید مشکل شما خیلی بزرگ و پیچیده است، آن را به مشکل‌های کوچک‌تر تقسیم کنید، این‌طوری راحت‌تر می‌توانید از پس مشکل‌ها برآیید.
تاریخ انتشار: ۱۵ دی ۱۳۸۵ - ۱۱:۴۹
فرزانه فولادبند «زانوی غم بغل گرفتی، نشستی یک گوشه که چی ؟ دنیا که به آخر نرسیده... درست می‌شه!