به گزارش خبرگزاری فرانسه یک دکتر در این بیمارستان که می‌خواست ناشناس بماند، گفت: "وضعیت این بیمارستان سالهاست که بد بوده، اما از دو ماه پیش وضع بسیار بد شده است. ما به طور فوری به دارو به خصوص داروهای آرامبخش نیاز داریم."
مجموعه ساختمان‌های رو به ویرانی و در هم و برهم تیم این بیمارستان بیشتر یک سنگر نظامی است تا بیمارستان و 40 سال است که تغییری در آنها داده نشده است.
بیمارانی که در پشت درهای پرسروصدای با میله‌های فلزی نگهداری می‌شوند، از کارکنان می‌خواهند سیگارشان را روشن کنند، اما از نگهداشتن کبریت منع شده‌اند.
این بیمارستان همه بخش غربی لیبی را پوشش می‌دهد: جمعیتی حدود سه میلیون نفر که در مساحتی چند میلیون کیلومتر مربعی پراکنده‌اند.
پزشک بیمارستان می‌گوید: "به علت بروز جنگ، عود کردن بیماری را در بیمارانی که 10 سال بود بیماری‌شان فروکش کرده بود، مشاهده می‌کنیم."
"ما همچنین موارد جدید بیماران، حدود 15 بیمار در روز را از هنگام شرع انقلاب مشاهده می‌کنیم: موارد اختلال استرس پس از ضربه عاطفی (PTSD)، اختلال استرس حاد، روانپریشی."
او می‌افزاید: "همچنین زندانیان آزاد شده از زندان‌های قذافی و اعضای شبه‌نظامیان او را داریم که از بیماری‌های گوناگون از اضطراب تا PTSD و هذیان رنج می‌برند."
"بیماران بستری در نتیجه سروصدای ناشی از درگیری‌ها دچار ضربه روانی شده‌اند، یا نشانه‌های روانپریشی را بروز می‌دهند. اغلب بیماران پرخاشگر شده‌اند، برای همین ما کانال اخبار تلویزیون را خاموش کرده‌ایم و تلویزیون را روی کانال‌های دیگر گذاشته‌ایم."
اکنون که جنگ عمدتا پایان یافته است، بیماران کانال خبری شبکه ماهواره‌ای الجزیره عربی را بر روی تلویزیون بزرگ با صفحه مسطح تماشا می‌کنند.
به نظر نمی‌رسد بیماران ناراحت باشند و پزشکان حداکثر تلاش خود را می‌کنند تا به افراد بستری در بیمارستان کمک کنند، اما شمار نامعلومی از بیماران حتی نمی‌توانند به بیمارستان بیایند.
لیبی بیش از شش میلیون نفر جمعیت دارد، و تنها یک بیمارستان روانی دیگر دارد که در دومین شهر بزرگ این کشور در بنغازی قرار دارد. هر یک از این دو بیمارستان 20 پزشک دارد.
در راس مشکلات این سیستم به شدت متمرکز، مشکلات مربوط به سفر کردن در ایام جنگ قرار می‌گیرد، و موارد جدید بیماری روانی به طور اجتناب‌ناپذیری در نتیجه ضربات عاطفی ناشی از شش ماه درگیری خونبار- که به گفته شورشیان به کشته شدن بیش از 20000 نفر انجامیده است- بروز می‌کند.
پزشک بیمارستان می‌گوید بسیاری از افرادی که نیاز به درمان دارند، هنوز در خانه‌های‌شان گیر افتاده‌اند، و می‌ترسند بیرون بیایند. و تازه این وضعیت در طرابلس است.
"ما موقعیت در شهرهای دیگر را نمی‌دانیم، اینکه چه تعداد از بیماران به علت عدم توانایی در سفر کردن به علت وضعیت انقلابی به بیمارستان نمی‌رسند."
این پزشک می‌گوید بسیاری از کارکنان به خصوص زنان از هنگام شروع بحران به اصولا به محل کارشان نیامده‌اند.
او با تحسین کردن فداکاری پرستاران فیلیپینی می‌گوید: "تنها آنها برای ما باقی مانده‌اند."
طعنه‌آمیز این است که هنگامی که شورشیان در ابتدای درگیری‌ها کنترل بنغازی را به دست گرفتند، بیمارستان روانی طرابلس با زیادی دارو مواجه شد، زیرا دیگر لازم نبود داروهای لازم را به بنغازی بفرستد.
پزشک بیمارستان می‌گوید: "اما بنغازی زودتر از ما دچار کمبود شد. وضعیت در شرق و در مناطق کوهستانی وحشتناک است.حتی پیش از سقوط طرابلس این بیمارستان با زیادی بیماران مواجه بود و نمی‌توانست از پس از شمار فراوان بیماران بر آید."
او می‌گوید: "گردش بیماران بسیار سریع است، زیرا ظرفیت پذیرش ما خیلی کم است. ما به جای نگهداشتن بیماران برای یک یا دو ماه، انها را برای یک تا دو هفته نگه می‌داریم تا بتوانیم بیماران جدید را بپذیریم."
"این پدیده در چرخان است، افراد بیمارستان را ترک می‌کنند و بعد به فوریت دوباره پذیرش می‌شوند. این وضعیت یک مصیبت است، فقط باعث رنج کشیدن بیماران می‌شوند."
پزشک بیمارستان می‌گوید بهداشت روانی هنوز مورد توجه شورای ملی انتقالی که رزمندگان آن رژیم قذافی را سرنگون کردند، قرار ندارد.
او می‌گوید: "به نظر من مسئله بهداشت روانی هنوز برای آنها مرئی نیست. اولویت آنها رسیدگی به مجروحان است و مسئله انگ بیماری روانی هم وجود دارد."