روز جهانی کودک شاید بهانه‌ای باشد برای ورود به جهان کودکان؛ ورود به جهانی که در آن جنگ‌ها فقط چند دقیقه طول می‌کشند و به‌سرعت جای خود را به دوستی می‌دهند؛ دنیایی که عشق در آن حرف اول را می‌زند، خنده‌ها واقعی است، غم‌ها به سرعت فراموش می‌شوند و شراکت‌ها بی‌آلایش است؛ دنیایی که می‌توان ساعت‌ها از آن نوشت و حسرتش را خورد؛ دنیایی که برای ورود به آن باید خیلی چیز‌ها را فراموش کرد، باید زبان کودکانه را آموخت و... .
روز جهانی کودک شاید بهانه‌ای باشد برای فکر کردن به هر آنچه کودکان حق دارند داشته باشند اما ندارند.
امروز بهانه‌ای است برای فکر کردن به اینکه تقصیر کیست اگر کودکی در افغانستان روی مین می‌رود، اگر در کلمبیا مواد‌مخدر می‌فروشد، اگر در هند گدایی می‌کند، اگر در فلسطین کشته می‌شود، اگر در سومالی گرسنه است، اگر در لائوس بردگی می‌کند، اگر در یک روستا مدرسه نمی‌رود، اگر در شهر گدایی می‌کند، اگر شب را در خیابان بیتوته می‌کند، اگر در خانه کتک می‌خورد، اگر بیمار‌است و درمان نمی‌شود و اگر... .
امروز فقط بهانه است؛ بهانه‌ای برای فکر کردن به کودکان، برای فکر کردن به کودکی، برای فکرکردن به آنچه می‌توانست باشد و نیست؛ امروز فقط بهانه است.