پدرش آقا میرزا احمد حائری از علمای روزگار خود بود و پدربزرگش (پدر مادرش) آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، مؤسس حوزه علمیه قم بود.
وی در همان اوان کودکی قرآن و قدری خواندن و نوشتن را در مکتب فراگرفت. بعد هم نزد پدر مقدمات عربی و بعضی کتاب‌های لغت و دروس مدرسه‌ای را خواند.
سپس سطوح عالی فقه و اصول را تا سن 19 سالگی نزد اساتیدی چون آیات عظام حاج شیخ مرتضی حائری (دایی‌اش)، حاج شیخ محمد صدوقی، حاج سید محمدرضا گلپایگانی به پایان رساند.
بعد از آن نزد مراجع عالیقدری همچون آیات عظام حاج سید محمد تقی خوانساری، حاج سید صدرالدین صدر، حاج سید محمد حجت و حاج آقا حسین طباطبایی بروجردی دروس خارج را گذراند و در سن 24 سالگی به درجه اجتهاد نائل شد.
وی در سال 1330 به دلایل مختلف به تهران مهاجرت کرد. در آنجا به طور اتفاقی با آقای تفضلی، معاون وقت کتابخانه مجلس آشنا شد و ایشان از وی دعوت کرد به کتابخانه مجلس بیاید. در آنجا نسخه‌های خطی را به ایشان نشان دادند و از همان موقع شروع به نسخه شناسی و فهرست‌نگاری کرد.
پس از تأسیس اداره بررسی و تحقیق در کتابخانه، در سال 1343، مسئولیت آنجا به عهده وی گذاشته شد. در سال 1354 ریاست کتابخانه را عهده‌دار شد و در سال 1363 نیز ریاست کتابخانه شماره دو مجلس به وی واگذار شد. در سال 1368 هم به عضویت هیئت امنای کتابخانه‌های عمومی کشور درآمد.
همچنین وی 17 سال عضو هیئت مؤلفان لغت‌نامه دهخدا بود و بر چاپ چند جلد از آن نیز نظارت داشت.
وی صاحب نظریه "بازنویسی تاریخ علم بر اساس بازنویسی فهارس نسخ خطی" است که جایزه‌ای جهانی را نیز برای وی به ارمغان آورده است.
حائری بیش از نیم قرن (از سال 1331 تا کنون) در کتابخانه مجلس شورای اسلامی مشغول به خدمت بوده و نزدیک به 20 سال از این دوران را عهده‌دار سمت ریاست کتابخانه مجلس بوده است.
عبدالحسین حائری، کتاب‌شناس، فهرست‌‌نگار و نسخه‌پژوه ایرانی از دی ماه 1388 و پس از عمل جراحی ریه خانه‌نشین شده است.