به گزارش همشهری آنلاین به نقل از حوزه هنری، مظفر قربان نژاد سرپرست و معین البکای گروه اجراگر تعزیه که از 8 سالگی به امر یادگیری، اجرا و هم اکنون امر آموزش تعزیه مشغول بوده است، زادگاه او شهر شت است.
این هنرمند تعزیه گردان، درباره ردیف های آوازی که در هنر تعزیه وجود دارد، گفت: کلیه تعزیه خوان‌ها ردیف های آوازی و دستگاه‌های موسیقی را به صورت شنیداری و سینه به سینه آموخته‌اند و می‌توان گفت کمتر تعزیه خوانی است که دستگاه‌ها و ردیف‌های آوازی را به طور کامل بشناسد و آموزش دیده باشد.
وی افزود: در تعزیه به طور معمول در دستگاه شور حرکت می‌کنند و از آواز دشستانی، ابو عطا و مثنوی استفاده می‌شود، بسیاری از تعزیه خوانان جدید ابداعات غلطی را وارد تعزیه کرده‌اند که بسیار مضر و ضربه زننده است، بسیاری از آنها نوحه و نوحه سرایی را که مربوط به تعزیه نیست را به علت عدم شناختشان وارد این هنر کرده‌اند و باعث شده اند که قدمت این هنر و اعتبار دچار خدشه شود.
قربان نژاد درباره تهاجم فرهنگی به تعزیه نیز گفت: در دوران فعلی به طرز شدیدی به تعزیه، تهاجم فرهنگی شده است و اگر از تعزیه خوانی که در حال اشتباه کردن است بپرسی چرا این کار را می‌کند، می‌گوید برای فقر مالی است یا برای به دست آوردن دل جوانان و جلب توجه انها به تعزیه است که به طور کامل روش غلطی است.
باید بدانیم تعزیه موسیقی ایرانی را حفظ کرده و از قرابت تئاتر با تعزیه است که تئاتر شکوفا شده است.
موسیقی و تئاتر باید از تعزیه یادگیری داشته باشد نه اینکه تعزیه خوانان به دنبال هنرهای جدیدتر بروند.
این تعزیه خوان با سابق در مورد سازهایی که در تعزیه در ایام گذشته و حال استفاده می‌شود، گفت: در زمان قدیم، شیپوری بود که برای اشقیا استفاده می‌شد و طبلی که برای اولیا نواخته می‌شد، حدود 20 سال است که نی وارد تعزیه شده است و به شخصه بر عکس بسیاری از تعزیه خوانان فقط برای لحظات شهادت معصومین که حزن زیادی دارد استفاده می‌کنم.
ترومپت نیز به علت صدای خاصش 50 سالی است که جای خود را در تعزیه باز کرده است.
این مدرس شیوه اجرای تعزیه درباره آموزش این هنر و انتقال آن به نسل بعد گفت: هنر تعزیه با خواندن و اجرا و کار تعزیه ماندگار نمی‌شود، زیرا بسیاری برای کسب روزی می‌خوانند و این زمینه ساز بروز مشکل و ورودهای ابداعات غلط می‌شود.
باید دید متولی تعزیه کیست و پولی که از سازمان یونسکو بابت ثبت تعزیه به ایران اختتاص می‌دهد در کجا هزینه می‌شود.
وی ادامه داد: وظیفه یک سازمان است که با استفاده از این پول اهدایی یونسکو کلاس های آموزشی تدوین کند و به تدریس، ثبت این هنر بپردازد، می‌توان از طریق منابع آموزشی و مکانی برای آموزش فراهم کرد تا این هنر را حفظ کنیم البته اگر عزمی برای ماندگاری و ادامه آن وجود داشته باشد.
قربان نژاد درباره نسخه‌های تعزیه، گفت: نسخ تعزیه باید نوشته شود تا فراموش نشود، بعضی نسخ به علت زیاد خوانده شدن، در حافظه تعزیه خوان می‌ماند، اما این نوشتن باید به دست اهلش نوشته شود در گذشته یک معین البکا 50 نسخه را حفظ بود و می‌نوشت اما رفته رفته با فوت این عزیزان، گاهی به علت غرور و گاهی برای راحتی خود، عده‌ای در نسخ تعزیه دست برده‌اند و به کلیت درست آن ضربه زده‌اند، و هم اکنون نسخ قدیمی و کامل و صحیح بسیار کم است.
وی افزود: باید نسل قدیم در کنار یکدیگر جمع شوند و نسخ قدیمی را پیدا کنند و بنویسند تا مشکل حل شود و این کمک به نسل جدید است تا که بتواند در تعزیه بهتر رشد کند، در این راه نسخه خوانان می‌توانند از استاید موسقی کمک بگیرند که نسخ تعزیه را با موسیقی درونی آن هماهنگ کنند و تعزیه خوانان هم باید بتوانند نسخ تعزیه را بشناسند و با علم موسیقی نیز آشنایی داشته باشند، باید بدانیم که تعزیه با میدان رفتن و خوانده شدن می‌تواند به حیات خود ادامه دهد زیرا یک هنر سینه به سینه است.