اما نقطه عطف این اعتراضات، بیانیه‌ای است که طی آن از رهبرمعظم انقلاب برای نجات باغ گیاه‌شناسی نوشهر استمداد شده است. تشکل‌های زیست‌محیطی شمال کشور با صدور این بیانیه امید بسیاری برای نجات این باغ دارند.
بخشی از این بیانیه که به امضای شماری از تشکل‌های زیست‌محیطی رسیده و امضای آن همچنان ادامه دارد به شرح زیر است: «من خواهش می‌کنم مسئولینی که در بخش‌های مختلف هستند، به این نکته توجه کنند که نگاه به مسئله محیط‌زیست سالم، نگاه به مسئله جنگل‌ها، نگاه‌های اصلی است؛ اینها را در متن برنامه‌ها، در مجاری همه برنامه‌های زندگی بگنجانند.»
(از بیانات مقام معظم رهبری در مراسم آغاز به ساخت بوستان ولایت تهران - بهار 1390) باغ گیاه‌شناسی نوشهر در آستانه تعدی و تجاوزی دیگر قرار گرفته و بیم آن می‌رود تا به سرعت و به بهانه توسعه بندر تجاری نوشهر، خراشی جبران‌ناپذیر را تحمل کند. این مجموعه بی‌نظیر علمی- پژوهشی که سنگ بنایش به سال 1310و تأسیس ایستگاه تحقیقات نوشهر برمی‌گردد، دارای درختانی چون بلند مازو، نمدار، توسکا و ممرز با قدمتی بین 150تا 200سال است و به‌عنوان دیرینه‌ترین باغ گیاه‌شناسی ایران و یک اثر طبیعی ملی، دارای شماره ثبت 17795در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور است.
داستان تجاوز به این باغ به بهانه راه دسترسی بندر نوشهر به کمربندی نوشهر از سال 1381شروع شد و با توجه به اینکه متأسفانه ارزش‌های باغ خیلی بیان نشده و در سطح شهر و استان خیلی به آن پرداخته نشده بود، به‌عنوان باغی دیده شد که چه بسیار است مانند آن در سراسر خطه سر سبز مازندران! تاکنون ده‌ها جلسه در سطح کشور و استان و شهرستان برگزار شد و ساعت‌ها وقت افراد و مدیران در سطوح مختلف صرف بحث در این زمینه شد، ولی یکی نپرسید: آیا سازمان بنادر راهی غیراز گذر از باغ را بررسی و برآورد هزینه کرده است؟ آیا این برآورد را برای مصوب کردن مطرح کرده، ولی دولت مخالفت نموده؟ چرا به‌نظر مشاور زیست‌محیطی پروژه اعتنایی نکردند؟ آیا راه گذر از باغ با 10سال بحث و بررسی گران‌تر از راه‌های دیگر نیست؟
چرا سازمان بنادر حاضر نمی‌شود جواب دهد چرا راه‌آهن نه؟ چرا نمی‌توان پل را از شمال به جنوب احداث کرد؟ چرا یک گروه مهندس این گزینه‌ها را بی‌طرف بررسی نمی‌کند تا بهترین گزینه را برای عزت میهن اسلامی انتخاب کند؟ ما جمعی از اعضای تشکل‌های مردم نهاد استان‌های شمالی کشور از مقام معظم رهبری تقاضا داریم جلوی این ویرانی جبران ناپذیر را گرفته و اجازه ندهند تا این سرمایه‌های بی‌بدیل، نابود شوند.