چربی بدن به دوشکل ممکن است وجود داشته باشد؛ یکی سلولهای چربی سفید که انرژی را به صورت لیپید ذخیره می‌کند و در چاقی، بیماری قلبی و دیابت نوع ۲ نقش دارند، و دیگری سلولهای چربی قهوه‌ای که انرژی را در میتوکندری‌های مملو از آهن بسته‌بندی می‌کنند و نشان داده شده است که این نوع چربی باعث کاهش میزان تری‌گلیسرید و مقاومت به انسولین در موش‌ها می‌شوند،
به نظر می‌رسد با وزن کمتر در انسان‌ها همراهی داشته باشند. چربی قهوه‌ای حدود ۵ درصد توده بدنی نوزادن سالم را تشکیل می‌دهد و به آنها کمک می‌کند که خودشان را گرم نگهدارند؛ این بافت چربی به مقدار کمتری در گردن و شانه‌های بزرگسالان نیز وجود دارد و به سوزاندن چربی‌ها در بدن کمک می‌کند.
چاد کوآن و همکارانش در هاروارد می‌گویند شیوه‌ای را برای شناسایی ترکیبات شیمیایی ایجاد کرده‌اند که سلولهای بنیادی چربی را به تولید سلولهای چربی شبه‌قهوه‌ای «خوب» در بدن وا می‌دارند. دانشمندان می‌گویند با استفاده از این شیوه توانسته‌اند دو نوع از این ترکیبات را که می‌تواند این عمل را انجام دهند، در بدن انسان شناسایی کنند.
معلوم شده است داروهای دیگری (از جمله ویاگرا) نیز می‌توانند باعث تبدیل سلولهای چربی سفید به چربی قهوه‌ای شوند، اما اثر آنها موقتی است. اما به گزارش این دانشمندان این شیوه جدید می‌تواند باعث تبدیل پایدار سلولهای چربی سفید به قهوه‌ای در طول زمان شود، و بنابراین بالقوه می‌تواند در بهبود درازمدت سلامت نقش ایفا کند.
البته تبدیل این دو ترکیب شیمیایی به درمان عمل فرآیندی سرراست نیست. جدا از نیاز به انجام کارآزمایی‌های بالینی درازمدت، این دو ترکیب شیمیایی مولکول واحدی را هدف قرار می‌دهند که در پاسخ التهابی دخالت دارد. نگرانی دانشمندان این است که استفاده از این ترکیبات بدون انجام تغییراتی بر روی آنها، در درازمدت دستگاه ایمنی را دچار اختلال کند.
گروه کراون با غربالگری کاتالوگی حاوی فقط هزار ماده شیمیایی این دو ترکیب را کشف کردند. اما اکنون که این نخستین ترکیبات شیمیایی در حال آزمایش شدن بر روی موش هستند تا اثرات درازمدت آنها بر سوخت و ساز و دستگاه ایمنی مشخص شود، این پژوهشگران به شرکت‌های داروسازی روی آورده‌اند تا به پایگاه داده‌های بسیار بزرگتری شامل بیش از یک میلیون ترکیب دست پیدا کنند، به این امید که ترکیبی احتمالی را بیابند که اثرات جانبی بالقوه دو ترکیب اول را نداشته باشد.
این پژوهشگران نتایج بررسی‌شان را در ژورنال Nature Cell Biology منتشر کرده‌اند.