اما خواندن چنين داستاني از قلم شخصيتي كه نامش با تهران قديم وصل بود به حضور و وجودش به‌طور حتم لذت ديگري دارد. از مرحوم مرتضي احمدي حرف مي‌زنم كه نامش گره خورده به تهران قديم.
به شاغلام‌هاي جيگركي و آوازهاي مخصوص آن زمان. مرتضي احمدي در همان روزهايي كه كتاب داستانش منتشر شد، درگذشت. آن‌قدر كه در شناسنامه «مردي كه هيچ بود»، كنار تاريخ تولد نويسنده، اثري از تاريخ فوت‌اش نيست. «مردي كه هيچ بود» را نشر هيلا در زمستان 93 منتشر كرده. داستان لاغرِ ۹۶صفحه‌اي كه لذت خواندنش را فقط وقتي كتاب را دست بگيريد، درك مي‌كنيد.
داستان انگار با صداي خود مرتضي احمدي شروع مي‌شود كه روايت مي‌كند قصه زندگي حميد و جواد و كاظم و هوشنگ و... را در خاك و شل‌هاي جنوب تهران. داستان با نثر شكسته و واژگان كوچه و بازار تهران قديم نوشته شده و به راحتي خواننده را سوار خودش مي‌كند و مي‌برد.