این مرد 79 ساله مانند یک جارچی مدرن، ساکنان را فرا می‌خواند تا داروهایشان را به جای دور ریختن به او بدهند تا او آنها را به میلیون نفر فقیران درمانده پایتخت هند اهدا کند.
شارما که لقب خودمانی‌اش به معنای مرد حکیم است، می‌گوید: «همه ما مقداری دارو داریم که در خانه‌هایمان باقی مانده است، اما ما آنها به درون سطل آشغال می‌ریزیم.»
شارما امیدوار است خدمت غیرمتعارفش تفاوتی هر چند اندک در کشوری ایجاد کند که به گفته سازمان جهانی بهداشت، 65 درصد جمعیتش به داروهای اساسی دسترسی ندارند. او در لباس کار نارنجی روشنش که عنوانش روی آن نوشته شده است، به چهره‌ای آشنا در محلات سرسبز دهلی نو تبدیل شده است و ساکنان به طور معمول داروهایشان را برای او می‌آورند.
او می‌گوید: «این ایده چند سال پیش، وقتی فقیرانی را می‌دیدم که پول خرید دارو نداشتند، به فکرم رسید. هنگامی كه من برای نخستین بار کارم را شروع کردم، مسخره‌ام کردند و مرا گدا خواندند، اما اکنون مردم به کاری که من انجام می‌دهم، احترام می‌گذارند.»
درمان پزشکی در بیمارستان‌های دولتی هند رایگان است، اما هنگامی که ذخایر دارو در داروخانه‌های بیمارستان‌ها تمام می‌شود، بیماران مجبورند برای تهیه داروهایشان به داروخانه‌های مجاور مراجعه کنند.
بیمارستان‌های دولتی که بار زیادی را تحمل می‌کنند، فقدان منابع را مقصر معرفی می‌کنند و می‌گویند فقط بودجه برای تهیه مقدار معینی دارو در اختیار دارند.
- صف بيماران منتظر
شارما در خانه محقرش در دهلی پیش از اینکه صف‌های مردم در بیرون آن تشکیل شود، با پشتکار محموله‌اش را که حاوی هر چیزی از قرص‌های کلسیم تا آنتی‌بیوتیک است وارسی و تقسیم‌بندی می‌کند.
شارما که یک تکنسین بازنشسته بانک خون است، می‌گوید: «برخی از داروها باید در یخچال ذخیره شوند، بنابراین من باید بسیار مراقب باشم. همه داروهایی که در اینجا هستند، بیش از دو میلیون روپیه (30864 دلار) ارزش دارند.»
هند براساس گزارش بانک جهانی در سال 2013 فقط 1.3 درصد از تولید ناخالص داخلی‌اش (GDP) را صرف بهداشت می‌کند که حتی کمتر از 1.7 درصد کشور جنگ‌زده افغانستان است.
دکتر اس آل جین در حالیکه نوزادی را در درمانگاهی خیریه که برخی از داروهای شارما را دریافت می‌کند، می‌گوید: «هزینه‌های مراقبت بهداشتي در طول سال‌های اخير به شدت افزایش یافته است.»
او در حالیکه مادران که نوزادانشان را در آغوش گرفته‌اند، صف کشیده‌اند، می‌گوید: «بنابراین بسیاری از افراد اصلاً به دنبال درمان نمی‌روند، به این دلیل که پولی برای پرداخت هزینه داروها ندارند.»
بر اساس تخمین‌های دولتی،بیش از 60 درصد از پولی که مردم از جیب برای بهداشت می‌پردازند، برای داروها است.
پوشپا کمال، مادر چهار فرزند که شوهر نجارش فقط ماهی 5000 روپیه (77 دلار) در ماه درآمد دارد، در حالی که در این درمانگاه منتظر است، درباره آینده خانواده‌اش ابراز نگرانی می‌کند.
او می‌گوید: «کوچک‌ترین پسرم آسم دارد. او نیاز مرتب به دارو دارد. بچه‌های دیگر هم مریض هستند. به من بگویید چطور می‌توانم هر بار از پس مخارج این همه دارو برآیم؟»
صنعت داروهای ژنریک هند تأمین‌کننده اصلی درمان‌های ارزان و نجات‌بخش برای دیابت، پرفشاری خون، سرطان و سایر بیماری‌ها است.
اما کارشناسان می‌گویند این داروها از دسترس بسیاری از 363 میلیون هندی که در زیر خط فقر زندگی می‌کنند و حدود 30 درصد عظیم جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، خارج هستند.
آجای لکهی، رئیس انجمن پزشکی دهلی در این باره گفت: «نظارت و تعادلی وجود ندارد، زیرا متاسفانه بهداشت در این کشور در اولویت نیست.»
او گفت: «مصرف‌کنندگان به شدت آسیب‌پذیر هستند، چرا که نیازهایی فوری دارند و در موقعيتي قرار ندارند كه قیمت‌ها را مقایسه کنند یا چانه بزنند.»
- طرح بهداشت همگانی
نخست‌وزیر نارندرا موندی که در انتخابات ماه مه گذشته به قدرت رسید، در مانیفست انتخاباتی‌اش قول داده بود که یک طرح بلندپروازانه مراقبت بهداشتی همگانی تا به اجرا درآورد که دریافت رایگان داروها و پوشش بیمه برای بیماری‌های وخیم تضمین شود.
اما این طرح که هزینه آن در ابتدا 26 میلیارد دلار در طول 4 سال آینده برای آن تخمین زده شده بود و قرار بود تا سال 2019 به طور کاملاً عملیاتی شود، به علت محدودیت‌های بودجه‌ای فعلاً به تأخیر افتاده است.
یک مقام ارشد بهداشتی گفت، این برنامه که بر اساس طرحریزی قرار بود از ماه آوریل امسال به اجرا درآید، به تأخیر انداخته شده است.»
او به شرط ناشناس ماندن گفت: «این طرح می‌تواند بهداشت هند را کاملاً دگرگون کند. اما ما مطمئن نیستیم که بالاخره عملی شدن آن را خواهیم دید یا نه»
جادیش پراساد، مدیر کل خدمات بهداشتی تأیید کرد که کسانی که در مرزهای فقر زندگی می‌کنند با مشکل بهداشتی مواجهند، و لازم است دولت کارهای بیشتری انجام دهد.
او گفت: «مردم 60 تا 70 از جیبشان برای خرید داروها می‌پردازند که بار بزرگی بر دوش فقیران است. ما باید سیاستی را اتخاذ کنیم که داروهای اساسی در اختیار کسانی قرار گیرد که نمی‌توانند از پس مخارج آن برآیند.»
AFP