آري، ذره ذره اعمال ما مورد محاسبه قرار خواهد گرفت؛ چه خوب و چه بد؛ چه زياد و البته چه كم. منظور از ذره در آيه فوق، به‌معناي همان دانه‌هاي ريز غبار است كه در شعاع آفتاب ديده مي‌شود. همان‌هايي كه برايشان ارزشي قائل نيستيم و دست‌كمشان مي‌گيريم. درحالي‌كه اعمال ما حتي به همان اندازه نيز در سرنوشت ما در روز حساب و كتابمان با خدا، مؤثر خواهند بود.
با اين حساب، ما جزو كدام دسته از افراد هستيم؟ افرادي كه حتي به همين ذرات در اعمالشان اهميت مي‌دهند يا خير؟
برخي از آدم‌ها وقتي كارهاي خوبي انجام مي‌دهند سريعا به نتيجه آن و بازخوردي كه در ديگران دارد توجه مي‌كنند؛ اگر نظر ديگران در مورد آن مثبت بود آن را ادامه مي‌دهند. اگر ديگران از كارشان تقدير و تشكر كردند آن را تكرار مي‌كنند. اگر ديگران قدرداني نكردند و متوجه زحمت‌هاي خيرمدارانه فرد نشدند آنها هم براي ادامه كار سست و سرد و بي‌انگيزه مي‌شوند و كم‌كم كارهاي خوبشان را به‌خاطر لايق نبودن ديگران و ارزشمند نبودن كار خوب براي آنها ترك مي‌كنند.
عده‌اي ديگر از آدم‌ها وقتي كارهاي خوبي انجام مي‌دهند به تشكر ديگران وابسته نيستند، مي‌دانند كه كار خوب، خوب است و بايد انجام بگيرد حتي اگر افراد قدردان آن نباشند. اگر به ديگري نيكي مي‌كنند، ياري مي‌رسانند، براي ديگران دعا مي‌كنند، كسي را آزار نمي‌دهند و... همه و همه به‌خاطر ماهيتِ خود اين اعمال است، ولو كم باشد. اين افراد كساني هستند كه به‌خوبي از كارها و اعمال خير و درست شناخت دارند و در امور زندگي‌شان به‌صورت مستقل و صرفا براي اينكه كار درست بايد انجام شود بدون توجه به نوسانات محيطي آن را در ليست برنامه‌هاي زندگي خود قرار مي‌دهند.
اينها مي‌دانند كه ذره ذره اعمال خير در عالم مشاهده مي‌شود و هيچ كار درستي نيست كه انجام شود و تأثيري بر فرد و جامعه نداشته باشد. پس كارهاي خوبي كه نسبت به‌خودمان و جامعه‌مان انجام مي‌دهيم را دست‌كم نگيريم و حتي ذره‌اي از كار خير را هم كوچك نشماريم و آن را از دست ندهيم. بياييد ذره‌اي از هر خير رساني‌اي كه مي‌توانيم انجام دهيم را از دست ندهيم.