تا زماني كه نزد ما حاضر شود مي‌گويد: اي كاش ميان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود، چه بد همنشيني هستي تو» (سوره مباركه زخرف، آيات 36-38).
ذكر، سبب اتصال انسان به خداست؛ هر چه اين اتصال محكم‌تر باشد همنشيني انسان با هر آنچه رحماني است بيشتر خواهد شد. اگر ذكر و ياد خداوند همواره همراه انسان نباشد و باورها و رفتارهايش را برمبناي آن استوار نكند، هر خلئي كه پيش بيايد، جايش را به قرين شدنِ شيطان مي‌دهد. در اين حال اين شيطان، انسان را همراهي مي‌كند و مبدأ تصميمات او مي‌شود؛ مثل دوست و همنشيني كه در همه كارها با او مشورت مي‌كند. گويي كه هدايتي و نقصي در صحبت‌هاي همنشينانه‌اش نيست. اين همجواري، از فقدان ارتباط با خدا حاصل مي‌شود؛ با فقدان نماز، روزه و...، يعني فاصله گرفتن از هر آنچه از احكام آمده است و دوري از تمام اموري كه ذكرآفرين است. اين وضعيت انسان را به غفلتي دچار مي‌كند كه فقط زماني كه خود را در پيشگاه خدا حاضر ببيند متوجه وجود اين همنشين بد مي‌شود و بُعد فاصله‌اي كه از خدا گرفته را مي‌بيند و مي‌گويد: اي كاش فاصله‌ام با تو نزديك بود اي رحمان، طوري كه الان نزديك و نزديك‌تر به تو بودم.
هر كاري در زندگي‌ات كردي وقتي انحراف، نادرستي، هواي نفس و... را در آن ديدي بدان كه لحظه‌اي با شيطان قرين شده و از ذكر و ياد پروردگار دور شده‌اي، اين زمان است كه انسان بايد خود را حاضر در پيشگاه رحمان ببيند و به ارزيابي خود بپردازد و ببيند كه كجاي كار را خطا رفته است و از همانجا اصلاح را شروع كند. از اين روي بهتر است انسان هر زمان كه متوجه همنوايي شيطان با خود شد-كه خودش را با تصميمات غيرعاقلانه و ضرر‌زننده به انسان نشان مي‌دهد- برگردد و خود و زندگي‌اش را بررسي كند و ببيند كه اين نزديكي از كجا حاصل شده است. براي دوري از اين اتفاق ناخوشايند بهتر است انسان خود را در مقابل خدا حاضر ديده و او را ناظر بر خويش بداند.
ماه رمضان، ماه اتصال دائم به ذكر رحمان و زنداني شدن شيطان است، قدرش را بدانيم. اينگونه فرصت‌ها كم هستند.