آري، خداوند در اين آيات توجه ما را به ايتام و فقرا جلب مي‌كند، تا مبادا آنها را در گرفتاري‌هاي روزمره زندگي‌مان فراموش كنيم. وجود كودكان يتيم كه پدر خود را در طفوليت از دست داده‌اند، در هر اجتماعي اجتناب‌ناپذير است. اين كودكان از جهات مختلفي بايد مورد حمايت قرار گيرند. خدا فقير را غني مي‌كند ولي از ما نمي‌خواهد فقير را غني كنيم، فقط مي‌فرمايد: فقير را طرد نكنيد. يتيم را مأوي مي‌دهد ولي از ما در اين حد مي‌خواهد كه بر يتيم سلطه نيفكنيم.
ايتام از نـظـر عـاطـفـي داراي كـمـبـودهـايي هـسـتند كه اگر اين خلأ پر نشود، كـودكـانـي نـاسـالم و بعضا سـنگدل و جاني و خطرناك بار مي‌آيند، به‌عـلاوه عـواطف انساني ايجاب مي‌كند كه آنها همچون ساير فرزندان جامعه مورد حمايت و تـوجـه عموم باشند. از همه اينها گذشته، مردم بايد از آينده كودكان خود كه ممكن است در چنين شرايطي قرار گيرند، مطمئن شوند.
يـتـيـمـان در بـسـياري از موارد داراي اموالي هستند كه بايد با دقت و امانت براي آينده آنها حـفـظ شود و در بسياري از موارد فاقد امكانات مالي هستند كه بايد از اين نظر نيز مورد تـوجه قرار گيرند. بايد ديگران همچون پدران و مادراني دلسوز، رنج يتيمي را از روح آنها بيرون كنند و گردوغبار تنهايي را از چهره آنها بزدايند. از پيغمبر اكرم (صلي‌الله عليه و آله و سلم) نقل شده است: اذا بـكـي اليـتـيـم وقـعـت دمـوعـه في كف الرحمن؛ هر گاه يتيم گريه كند اشك‌هاي او در دست خداوند رحمان مي‌ريزد!
البـتـه در جـوامـع گسترده‌اي مانند جوامع امروز، مسلمانان نبايد تنها به كارهاي فردي در اين زمينه قناعت كنند بلكه بايد نيروهاي خود را متمركز كرده، يتيمان را زير پوشش برنامه‌هاي حـسـاب‌شـده اقـتـصادي و فرهنگي و آموزشي قرار دهند و از آنها افرادي لايق براي جامعه اسلامي بسازند. اين امر مهم نياز به همكاري عمومي دارد. همچنين قرآن در رابطه با سائلين و فقرا نيز كلمه «نهر» كه راندن همراه با خشونت است را به‌كار مي‌برد، بنابراين اگر هم در مواردي انسان به هر دليل نخواست به فقيري كمك كند، نبايد با ترشرويي و خشونت او را از خود دور كند؛ چرا كه اين امر مورد پسند پروردگار نيست و در جامعه اسلامي اين دست رفتارها بايد ريشه‌كن شوند.