معنی‌اش می‌شود این که هر جایی، وقتی که یک آدمی، یک اراده قوی‌ای برای انجام یک کاری داشته باشد، حتما ً یک راهی هم برای انجام دادنش پیدا خواهد شد.
حالا این جمله غلط باشد یا درست، فرق زیادی نمی‌کند؛ مهم این است که توی ایران امروز ما، حسابی دارد جواب می‌دهد. توی همین شرایط امروز ما، اراده‌های قوی بسیاری وجود دارد که می‌خواهند کارهای خاص و بزرگی انجام بدهند؛ و این اراده‌های قوی و مصمم، راه‌هایی هم برای این انجام دادن این کارهای بزرگ و خاص‌شان پیدا می‌کنند.
این جواب گرفتن‌ها، البته به حوزه هنر و فرهنگ ما هم کشیده شده است و دست بر قضا، حسابی هم دارد گرد و خاک می‌کند. باورتان نمی‌شود؟ چند موردش را ما می‌گوییم، بقیه‌اش را خودتان پیدا کنید:
• تله‌تئاترها: بعضیها اراده می‌کنند از هنر تئاتر هم، استفاده لازم را ببرند، ولی از یک طرف روی‌شان نمی‌شود به تئاترهای درست و حسابی‌ای که تولید می‌شوند، ناخنک بزنند، از طرف دیگر هم خودشان آنچنان جنمی ندارند که چنین کارهایی تولید کنند یا این‌که بقیه، این جنم‌ها را از آن‌ها گرفته‌اند.
می‌بینید، مشکل یکی، دوتا نیست که! اما مهم نیست، مهم این است که این وسط، اراده‌ای برای استفاده از هنر تئاتر وجود دارد. چون اراده‌ای هست، راهش هم باز می‌شود: تله‌تئاتر! هم خدا را خوش می‌آید و هم بنده‌هایش را.
•تله‌فیلم: بعضیها اراده می‌کنند که از هنر سینما و تصویر، نهایت استفاده را ببرند. اما باز هم به همین راحتی‌ها که نیست، هست؟ فضای باز می‌خواهد، ذهن باز می‌خواهد، خلاقیت و دانش و تخصص می‌خواهد، و از همه مهم‌تر، اسکناس می‌خواهد! مادر فولادزره هم که باشد، این موانع را که جلویش بگذارند، از ادامه کار منصرف خواهد شد.
اما آن‌ها، بادی نیستند که با این بیدها، از حرکت باز بمانند. آن‌ها، اراده دارند، نتیجه‌اش می‌شود این‌که راهی هم پیدا می‌کنند: تله‌فیلم! هم فیلمهای 90 دقیقه‌ای می‌سازند و صفا می‌کنند، هم زیاد خرج نمی‌کنند، هم بادی به غبغب می‌اندازند که بله، ما هم فیلمهای سینمایی تولید می‌کنیم!
•تله‌هالیوود و تله‌کن: بعضیها هوا برشان می‌دارد که مگر چه چیزی از هالیوود و جشنواره کن کم دارند که نتوانند دم و دستگاه و آوازه آن‌ها را هم داشته باشند! بعد، یک دفعه جدی می‌شوند که حتما ً یک کاری انجام بدهند.
اما نمی‌توانند، چون نه اعتبارش را دارند، نه مایه‌اش را، نه خلاقیت و فضای باز و زاویه نگاهش را! این‌ها که مهم نیست، هست؟ مهم همان اراده‌ای است که وجود دارد و دست آخر، راهی هم برای خودش باز می‌کند. نتیجه‌اش می‌شود جشنواره فیلمهای شبکه‌های فلان و بهمان و همایش‌های زیباکنار و تعریف و تمجید و جایزه دادن به خود و از خود و در خود! ما اسمش را می‌گذاریم تله‌هالیوود و تله‌کن، شما هم می‌توانید خودتان یک اسمی بگذارید، اختیار با خودتان است!
•تله‌همه‌چیز: آن‌ها فرض را بر این می‌گیرند که از کسی، چیزی کم ندارند. اراده‌اش را هم دارند. خب، طبیعی است که راه‌هایش را هم پیدا کنند. آن‌ها، روی فیفا را کم کرده و توپ طلایی می‌توانند بدهند و بازیکن سال انتخاب کنند، آن‌ها می‌توانند جشنواره‌های فرهنگی، ادبی راه بیندازند، آن‌ها می‌توانند حتی نقش مادر ترزا را هم بازی کنند و دنبال نیکخواهی‌شان نسبت به انسان و انسانیت بروند.
چه اشکالی دارد؟ اصلا ً اگر بشود همه فرهنگ و هنر را توی یک آنتی‌هیستامین و استامینوفن فشرده کرد و با کمترین هزینه و با بیشترین تعداد، تحویل همگان داد! به‌نظر شما اشکالی دارد؟