در فرهنگ ملي و مذهبي ما نيز توجه بسياري به نقش پدر در خانواده شده است. اگرچه مادر زمان بيشتري را صرف تربيت فرزندان مي‌كند ولي پدر به‌عنوان مدير خانواده مسئول حركت دادن خانواده در مسير تعالي است. جايگاه مديريتي پدر در خانواده تاحدي است كه اميرالمومنين (عليه‌السلام) فرمودند: «حق پدر آن است كه فرزند در هر چيز جز معصيت خداوند، از او اطاعت كند.» هيچ فرزندي حق بلند صحبت كردن با پدرش را ندارد حتي اگر پدر ستمكار باشد و حتي حق اين است كه در راه رفتن نيز يك گام عقب‌تر از پدرش قدم بردارد!
پدر است كه بايد كليدي‌ترين اصل تربيت فرزند را فراهم آورد؛ يعني «لقمه حلال». و از اين روست كه تلاش‌اش براي معيشت خانواده را همانند تلاش «مجاهد في سبيل‌الله» ترسيم كرده‌اند!
در نامه اميرالمؤمنين (عليه‌السلام) به فرزندشان امام‌حسن (عليه‌السلام) وظيفه پدر به زيبايي ترسيم شده است؛ «پسرم... من فضايل و ارزش‌هاي اخلاقي را براي تو نماياندم و برشمردم... پيش از آنكه خواهش‌ها و دگرگوني‌هاي دنيا به تو هجوم آورند و پذيرش اطاعت مشكل شود؛ زيرا قلب نوجوان همچون زمين حاصلخيز و آماده كشت است كه هر بذري در آن پاشيده شود مي‌پذيرد. پس در تربيت تو شتاب كردم پيش از آنكه دل تو سخت و فكر و عقل تو به چيزي ديگر متمايل و مشغول و مغشوش شود و نيز تا به اين وسيله، به استقبال كارهايي بروي كه صاحبان تجربه، زحمت آزمون آن را كشيده‌اند و تو را از تلاش و يافتن، بي‌نياز ساخته‌اند.»
در اين نامه اهم وظايف پدرانه به زيبايي بيان شده است؛ نكاتي چون آموزش و تربيت بر پايه اخلاق و ارزش‌ها و عقايد حق، فرصت‌شناسي و تسريع در تربيت فرزند و انتقال تجربه‌ها در راستاي زندگي صحيح. و به راستي چه الگو و نمونه‌اي بهتر از امام‌علي (عليه‌السلام) براي كلمه پدر؛ كسي كه او را «پدر ائمه اطهار»، خوانده‌اند؛ كسي كه همچون پيامبراكرم (صلي‌الله عليه و آله)، پدر امت است و همه ما به واسطه فرزندي‌اش به‌خود مي‌باليم.