به گزارش همشهری آنلاین در یک روز مانده به پایان جشنواره موسیقی فجر، ارکستر سمفونیک تهران به رهبری ارسلان کامکار به صحنه رفت تا دو اجرای متفاوت در مقایسه با پیشینه چند سال اخیر خود را شاهد باشد.
اول اجرای کنسرتوی کمانچه و سپس سمفونی مولانا
در بخش اول این برنامه ابتدا کار سمفونیک ارسلان کامکار با عنوان افسانه سرزمین پدری به رهبری خودوی اجرا شد.در این اجرا برای نخستین بار سیاوش کامکار( فرزند سودابه سالم و پشنگ کامکار) با سنتور ارکستر را همراهی کرد.
پس از این قطعه نوبت به اجرای کنسرتوی کمانچه اردشیر کامکار رسید . این کنسرتو در سه قطعه چهارگاه، همایون و نغمه اصفهان تصنیف شده بود و پیش از این هم به صورت آلبوم و سی دی به بازار موسیقی عرضه شده بود.
شاید مهمترین بخش این کنسرتو را باید در تکنوازی شگفت انگیز اردشیر کامکار جست و جو کرد که تقریبا تمامی بضاعت کمانچه نوازی اش را روی صحنه تالار وحدت پیاده کرد.اردشیر کامکار نشان داد که تکنوازی منحصر به فرد در کمانچه نوازی است که نوازندگی اش ضمن استقلال صدایی و خاص بودن، از ملودیک بودن و پیوندش با سنت کمانچه نوازی در ایران حکایت دارد.
بعد از این اجرا و پیش از شروع بخش دوم برنامه ، و زمانی که ارکستر به صحنه آمد، ابتدا کامبیز روشن روان به صحنه آمد و میکروفن را به دست گرفت و از سیاوش ظهیر الدینی ، نوازنده پیش کسوت ارکستر سمفونیک که 34 سال با این ارکستر کار کرده بود، سخن گفت و از وی دعوت کرد که لوح تقدیر را دریافت کند.
ظهیر الدینی به صحنه آمدو گفت که خوشحال است که می بیند شاگردانش به خوبی جای وی را پر کرده اند.
پس از آن ارکستر سمفونیک تهران به رهبری ارسلان کامکار و‌آواز علیرضا قربانی به صحنه آمدند و به اجرای سمفونی مولانا پرداختند.
این سمفونی در نغمه اصفهان نوشته شدو آغازگرآن دو بیت اول مثنوی معنوی بود که قربانی آن را در گوشه سوز وگداز اصفهان خواند.
پس از آن قطعه ضربی ارکستر آغاز شد و به فراخور اشعار مختلفی از دیوان شمس توسط قربانی به صورت آوازی یاتصنیف خوانده شد.
پس از چند سال رکود دراجرای برنامه های ارکستر سمفونیک تهران ، اجرای این ارکستر از آثار کامکارها خونی تازه را به رگهای این درخت 70 ساله تزریق کرد.[ارکستر سمفونیک و بحران مخاطب]