اما این روش در بعضی مواقع نتایج معکوسی هم داشت و باعث می‌شد فرد برای انجام کار اشتباه جسارت بیشتری به خرج دهد. مدارس و مکتبخانه‌ها از جمله مکان‌هایی بودند که تقریباً دائماً در حال تنبیه دانش‌آموزان خطاکار بودند. خطاهایی مثل بلد نبودن درس و برهم زدن نظم کلاس. چوب و فلک از جمله ابزار رایج تنبیه در مدارس تهران قدیم محسوب می‌شد که حتی به‌رغم تغییر سبک مدارس و هماهنگ شدن آن با روش جدید اروپایی باز هم از همین روش‌های قدیمی استفاده می‌کردند.
برای مثال داشتن زیرزمین تاریک برای حبس دانش‌آموزان از جمله شروط خانه‌هایی بود که برای اجاره مدرسه در نظر می‌گرفتند. بچه‌های زیادی بودند که به دلیل زندانی شدن و ترس در همین زیرزمین‌های تاریک دچار بیماری‌های روحی و روانی مثل غش یا رعشه و بسیاری از دانش‌آموزان بر اثر صدمات ناشی از ضرب و شتم، ضربات سیلی، لگد به سر و پس‌گردنی نابینا و کر می‌شدند.
البته همه این تنبیهات به این اعمال شاقه ختم نمی‌شد. کارهایی مثل یک زنگ و دو زنگ زیر آفتاب، یک پایی ماندن در برف زمستان، دست بالا ایستادن و کلاه کاغذی بر سر گذاشتن، حمل آفتابه برای دیگران و آویزان کردن نوشته‌های اهانت‌آمیز از دیگر روش‌های تنبیهی دانش‌آموزان در مدارس تهران قدیم بود.