سرمای زیر صفر درجه زمستان‌های شمال شهر هم آنها را از جایی که حالا برایشان حکم خانه دارد تکان نمی‌دهد؛ حتی اگر هرازگاهی شاهد جسد بی‌جان یکی مانند خودشان زیر پل مقصودبیک در تجریش باشند. سال ۱۳۸۳ بود که شهرداری گرمخانه‌ها را با هدف ساماندهی افراد آسیب‌دیده و برای پناه دادن به افراد بی‌خانمان راه‌اندازی کرد. ابتدا این مراکز فقط در مناطق جنوب شهر راه‌اندازی شد اما به مرور تعداد گرمخانه‌ها یا به عبارتی مددسراها افزایش یافت.
تنها گرمخانه منطقه یک در ازگل فعالیت می‌کند. به نظر می‌رسد در دسترس نبودن این مکان دلیلی برای نرفتن افراد بی‌خانمان به گرمخانه ازگل است. اگرچه با افزایش تعداد گرمخانه‌ها نمی‌توان مشکل کارتن‌خوابی را حل کرد اما نمی‌توان نسبت به مشکلات و خطراتی که در شب‌های سرد زمستان این گروه از جامعه را تهدید می‌کند بی‌تفاوت بود. از طرف دیگر حضور کارتن‌خواب‌ها و افراد معتاد در مرکز شمال شهر و درست روبه‌روی آستان امامزاده صالح(ع) و جایی که ۳ مسجد قدیمی وجود دارد و مرکز گردشگری شمیران به شمار می‌آید چهره این منطقه را مخدوش کرده است.
سال گذشته بود که سرمای سخت زمستان موجب شد درهای برخی مساجد به روی کارتن‌خواب‌ها باز شود و آنها بتوانند برای فرار از سرما، شب را در این مساجد به صبح برسانند. برخی عقیده داشتند که مسجد نمی‌تواند در اختیار این افراد قرار بگیرد. از طرفی موافقان این طرح بر این عقیده‌اند که بسیاری از کارتن‌خواب‌ها و بی‌خانمان‌ها به دلایل مختلف جای خواب ندارند و حسینیه‌ها، مساجد و امامزاده‌ها می‌تواند مأمنی برای این گروه در شب‌های سرد زمستان باشند. از نظر آنها دادن یک وعده غذای گرم، اهدای پوشاک و پتو، معاینه پزشکی و حتی در صورت اعتیاد، ارائه مشاوره برای ترک موادمخدر می‌تواند با مشارکت شهروندان و خیّران انجام شود و چه بسا راهی روشن را پیش روی این افراد باز کند. آنها گروهی از همین جامعه هستند و بازگرداندن آنها به زندگی سالم یعنی کاهش آسیب‌های اجتماعی در شهری که زندگی می‌کنیم.