در قاعده‌های جهانی آنلاین‌نویسی متن‌ها با لینک به یکدیگر مرتبط می‌شوند. یک متن می‌تواند به متن دیگری لینک شود. در اغلب موارد این متن‌ها بلند هستند و زیاد با متن‌های چاپی تفاوتی ندارند. اغلب این متن‌ها ترکیبی از چند ایده متفاوت هستند.
حالا تصور کنید چه اتفاقی می‌افتد وقتی از همان اول در زمان نوشتن روی هر یک از ایده‌های درون متن‌ها تمرکز کنید و هر یک را به کوتاه‌ترین شکل ممکن بنویسید؛ آن هم در حالی که هر یک به تنهایی کامل و قابل فهم باشد.
می‌توان از لینک برای دادن پیش‌زمینه، جزئیات یا اطلاعاتی که مرتبط با مسئله است یا برای فهم آن ضروری است؛ استفاده کرد.
حالا فکر کنید که کوچکترین واحدی که می‌تواند این اطلاعات را ارائه دهد چیست؟ یک عبارت، یک جمله یا یک پاراگراف؟ طول مطلب مهم نیست. طول مطلب کاملا به موضوعی که درباره آن نوشته‌اید بستگی دارد. اما آن متنی که با این روش تهیه شود چانک نامیده می‌شود.
یک چانک می‌تواند تعریفی از یک ایده باشد. چانک می‌تواند داستان، حکایت یا ضرب‌المثل باشد. چانک حتی ممکن است تعریف یک کلمه باشد. یادتان باشد که تاریخ‌ها و زمان‌های مهم؛ مکان‌های مهم و اشخاص مهم همه می‌توانند به چانک تبدیل شوند.
اندازه چانک
این محتواست که تعیین می‌کند اندازه یک چانک چقدر باید باشد. هر چیز غیرلازمی باید از چانک حذف شود. هرچیزی که ذهن خواننده را از تک ایده چانک – تک موضوعی بودن آن - دور کند باید از چانک جدا شود و به عنوان چانک دیگری مطرح شود.
اگر به یک گزارش چاپی دقت کنید می‌بینید که هرچقدر که گزارش طولانی‌تر باشد تمرکز روی یک موضوع خاص هم در آن کمتر است.
اگر کمی بیشتر دقت کنید می‌بینید که هر از گاهی برگشت به گذشته (فلش بک) یا پرش به آینده (فلش فوروارد) در آن وجود دارد یا شخصیت جدیدی وارد معرکه شده یا زمان فعل‌ها تغییر کرده است. این‌ها همه در روزنامه‌نگاری چاپی ضروریست؛ در صورتیکه همه این موارد می‌توانند در آنلاین ژورنالیسم به چانک تبدیل شوند.
تجربه نشان می‌دهد که بیان یک موضوع خاص به 200 تا 350 کلمه فضا احتیاج دارد یا در نهایت 500 کلمه. همین اعداد حدود تقریبی خوبی را برای چانک تعیین می‌کنند.