طبق آنچه اهالی قدیمی شمیران می‌گویند، قصران به ۲ بخش تقسیم می‌شد که ده خارج از کوه‌های قصران، اوین نام گرفته بود.
«احمد بن حسین ابو عباس اذونی» عالم بزرگ قرن پنجم از اهالی روستای اوین بود که معمولاً به ری سفر می‌کرد و مورد احترام اهالی آن قرار می‌گرفت و در حال تبادل علم از ری به اوین بود.
«سید مهدی اعرابی»، شورایار محله اوین درباره معیشت اهالی روستای اوین می‌گوید: «شمیران همه‌اش روستا بود و اهالی روستای اوین هم مانند سایر روستاهای شمال ری، شغلشان دامداری و کشاورزی. آب منطقه از رودخانه درکه تأمین می‌شد. در گذشته منطقه اوین از شمال به کوه توچال یا دامنه گلخاص، از شمال غرب به روستای درکه، از غرب به مسیر رودخانه درکه، از جنوب به ونک و قلعه ارامنه، از شرق به خیابان ولی‌عصر(عج) حد فاصل شیرخوارگاه آمنه و تقاطع شهید چمران محدود می‌شد. دوره پهلوی دوم به بعد در محدوده این محله، آموزشگاه، بیمارستان، نمایشگاه بین‌المللی، سازمان صدا و سیما، ساختمان اجلاس سران و برج‌ها یکی پس از دیگری ساخته شد. حالا از آن روستای بزرگ و سرسبز اوین، تنها یک میدان پاچنار، امامزاده عزیز و امامزاده مطیب و خاطره ۳۵ شهید جوان باقی مانده است.