برخلاف بسیاری از محله‌های جنوب پایتخت که بیشتر آنها پیشینه و قدمت چندانی ندارند، سابقه سکونت در این محله به قرن‌ها قبل برمی‌گردد. درباره تاریخچه این محله گفته شده که علی‌آباد حدود ۲۰۰سال قبل آبادی خوش آب و هوایی بوده و در تاریخ آمده است که وقتی «امیرمسعود غزنوی» پسر محمود غزنوی برای تسخیر شهرری و بیرون آوردن آن از دست آل بویه حرکت کرد، علی‌آباد را که روستای کوچکی در نزدیکی ری بوده لشکرگاه خود قرار داد. اما کاوش‌های انجام شده بیانگر این نکته است که قدمت زندگی در این محدوده قبل از دوره غزنویان بوده است چراکه سفالینه‌های به دست آمده از این محله نشان می‌دهد قدمت زندگی انسان در این محله به حدود هزار سال قبل می‌رسد.
این محله محدوده‌ای زراعی بوده که در آن انواع صیفی، غلات، سبزی و... کشت و آب موردنیاز زمین‌های کشاورزی از طریق شبکه به هم پیوسته قنات تأمین می‌شده است. تمامی قنات‌های علی‌آباد به مرور زمان و در اثر اجرای انواع پروژه‌های عمرانی از بین رفت و اکنون فقط یک رشته قنات باقی مانده که به آن پمپ آب می‌گویند. در زمان قاجاریه به این آبادی، «علی‌آباد مجدالدوله» می‌گفتند چراکه بیشتر زمین‌های آن متعلق به مهدی قلی خان مجدالدوله (دایی ناصرالدین شاه) بوده است. در زمان پهلوی همچنان مالکیت این محدوده دراختیار وابستگان به دربار بود. در زمان پهلوی دوم این‌آبادی به تهران افزوده شد. وجود ریل راه‌آهن و بافت قدیمی جزو مهم‌ترین مشکلات اهالی محله است و بناهای نوساز بیشتر در شهرک‌های تازه تأسیس دیده می‌شود.