همشهری آنلاین- سمیرا باباجانپور: روستای کن در گذشته با اینکه از جوی‌ها و چاه‌های مختلفی بهره می‌برد و تقریباً کم‌آبی در آن معنا نداشت اما آب‌انبارها در شکل‌گیری و توسعه آن خیلی تأثیرگذار بودند. تقریباً در همه محله‌ها آب‌انبارهایی وجود داشت که امروز می‌توان بقایای آن را جست‌وجو کرد.
آب انبار محله اسماعیلان که توسط حاج محمدعلی کنی وقف شده است از ۲ قسمت تشکیل می‌شد؛ یک قسمت انبار آب یا محل نگهداری آب بود که گودالی نسبتاً عمیق و بزرگ داشت و برای اینکه آب درون جوی به آن سوار شود یا درون آن بریزد از سطح زمین پایین تر قرار داشت. این آب‌انبار که امروز به عنوان موتورخانه تکیه مورد استفاده قرار می‌گیرد هنوز بافت سنتی و آجری دارد. قسمت دیگر آب انبار گودالی چسبیده به دیواره بود که توسط پله به انتهای آب انبار وصل می‌شد. در این محل شیر آبی قرار داشت که مردم به وسیله آن ظروف خود را از آب پر می کردند. زیر شیر هم چاله ای بود حدوداً به ابعاد و عمق نیم متر که ظروف به راحتی زیر شیر قرار گیرد و از طرفی سر ریز آب ظرف ها در آن چاله بریزد تا کف پله ها خیس نشود.
«امین نورقربان» از اهالی محله درباره ساخت این آب‌انبار می‌گوید: «این ماجرا برای بیش از صد سال پیش است. محله اسماعیلان آب‌انبار نداشت. حاج محمدعلی وقتی زمین حسینیه را وقف می‌کند و دیوارهای آن را می‌کشد، زمین آب‌انبار را هم وقف می‌کند. تمام خاک‌برداری آب‌انبار را مردم انجام دادند. هر روز مردم یک کوچه با الاغ‌هایشان می‌آمدند و کمک می‌کردند. اغلب خانه‌های این محدوده الان نسبت به خیابان خیلی پایین تر است. یعنی جاده بلند است. چون وقتی خاک آب انبار را می‌کندند در این محل می‌ریختند. الان تپه سرچوگل همه‌اش خاک آب‌انبار است. »