دکترای خود را به سال 1959 با نگارش رساله‌ای در زمینه فلسفه تعلیم و تربیت از دانشگاه زادگاه‌اش اخذ کرد. پس از کودتای نظامی در سال1964 به جرم خیانت دستگیر و تبعید شد.
در سال 1968 کتاب «آموزش ستمدیدگان»(1) را در اسپانیا و انگلیس چاپ کرد ولی نتوانست آن را در کشورش - برزیل - منتشر کند.
این کتاب، حاوی نظریات او درباره سوادآموزی در کشورهای استعمارشده است. سال 1969 برای تدریس به دانشگاه هاروارد دعوت شد؛ به همین سبب آمریکای لاتین را به قصد ایالات متحده آمریکا ترک گفت و در دانشگاه هاروارد مشغول تدریس شد.
در 1970 به ژنو دعوت شد که برای مدت 10سال به عنوان مشاور در اداره تعلیم و تربیت شورای جهانی کلیساها فعالیت کرد.
در 1979 پس از 15 سال تبعید و دوری از وطن، به او و دیگرتبعید‌‌‌‌شدگان اجازه بازگشت به برزیل داده شد و سال 1980 به وطن بازگشت.
پس از ورود به کشورش به حزب کارگران در سائوپائولو پیوست و از چهره‌های مؤثر در آن حزب بود. همچنین به تدریس در دانشگاه کاتولیک پونتیفیکا سائوپائولو و دانشگاه کامپیانس مشغول شد.
در 1989 پس از آنکه حزب کارگر برنده انتخابات شهرداری سائوپولو شد، فریره رئیس آموزش و پرورش شهر شد. در 1991، مؤسسه مجمع اندیشمندان و منتقدان آموزش و پرورش را تأسیس کرد. این مؤسسه به 18 کشور جهان توسعه یافت که با مرکزیت سائوپائولو و ریاست خود او فعالیت می‌کرد.
فریره در دوم ماه می سال 1997، به علت حمله قلبی در شهر سائوپائولو دیده از جهان فروبست ولی دیدگاه‌های او در زمینه تعلیم و تربیت، کماکان موضوع بحث محافل علمی در این رشته است.