به گزارش همشهری آنلاین به نقل از BBC، به نظر میرسد این مسئله که چرا بعضی از ما آهنگهای غمگین را دوست داریم ریشه بیولوژیکی داشته باشد. پروفسور دیوید هورون David Huron از دانشگاه اوهایو تحقیقی در این منطقه انجام داده در مورد اینکه چرا بعضی موسیقی غمگین را دوست دارند و بعضی دیگر اصلا آن را دوست ندارند و حتی شنیدن آن را نمیتوانند تحمل کنند. او معتقد است این مسئله به دلیل ترشح یک هورمون است.
پروفسور هورون میگوید: یکی از چیزهایی که برای من جالب بود تفاوت بین افرادی بود که به موسیقی غمگین گوش میدهند و عاشق آن هستند و کسانی که از آن بدشان میآید. تحقیقات ما نشان داد که این مسئله به دلیل وجود هورمونی به نام پرولاکتین است. وقتی کسی گریه میکند در بدن او پرولاکتین آزاد میشود؛ این ترشح پرولاکتین احساس بهتری به او میدهد و او را آرام میکند.
اما این هورمون چگونه آزاد میشود؟ او توضیح میدهد: کسانی که از گوش دادن به موسیقی غمگین لذت میبرند پرولاکتین زیادی ترشح میکنند و کسانی که این کار را ناراحتکننده و بیفایده میدانند و نمیخواهند آن را بشنوند، احتمالا وقتی به آن گوش میدهند به اندازه کافی در بدن آنها پرولاکتین آزاد نمیشود.
بنابراین پرولاکتین هورمونی است که حال ما را خوب میکند و به ما احساس آرامش میدهد. اگر وقتی به موسیقی غمگین گوش میدهیم در بدن ما این هورمون آزاد شود، حس خوبی پیدا خواهیم کرد، اما اگر آزاد نشود یا به اندازه کافی نباشد، آنچه از موسیقی غمگین دریافت میکنیم فقط ناراحت شدن است و کمکی در بهتر شدن حال ما نمیکند.
پس نهایتا به این نتیجه میرسیم که همه احساسات ما از جمله احساسی که بعد از شنیدن موسیقی غمگین داریم، تحت تأثیر هورمونها هستند.