همشهری آنلاین/ راحله عبدالحسینی: هر فصل سال غذای مخصوصی داشت و گذر آهسته فصل‌ها باعث می‌شد تا مردم از زیبایی‌ها و خوردنی‌های آن فصل حسابی لذت ببرند. بی‌هیچ شتابی هم کوله بارش را جمع می‌کرد و به روزهای فصل بعدی خوشامد می‌گفت.
زمستان از همان شب اول با نام چله بزرگ آغاز می‌شد؛ درست از شب یلدا یعنی اول دی ماه تا 40روز بعد یعنی دهم بهمن ماه. شب‌های سرد چله بزرگ با دور کرسی نشستن و تنقلات و آجیل شیرین و میوه های خشک تابستانی مثل برگه زردآلود خوردن و قصه گفتن و شنیدن می‌گذشت.اما چله بزرگ برای شمیرانی‌ها با یک خوردنی ویژه همراه بود: «شیره برف».
«عباس صالحی» از قدیمی‌های شمیران درباره رسم خوردن شیره برف می‌گوید: «برف اول زمستان همراه گرد و خاک بود. اما از برف دوم و سوم که برف تمیز می‌بارید، شیره برف خوراکی خوشمزه‌ای برای ما بود. مادربزرگم ما بچه‌ها را می‌فرستاد ته باغ و می‌گفت روی برف‌ها را جمع کنیم. برف باید سبک و به شکل پودر بود. برفی که سفت و کمی یخ‌زده بود برای شیره برف مناسب نبود. برف را از جاهای تمیزی که دور از گرد و خاک بود مثلاً روی بام یا سر دیوار برمی‌داشتند. برف‌ها را در کاسه می‌ریختند و روی آن شیره انگور یا شیره انجیر می‌ریختند و دورهمی نوش جان می‌کردند.»
صحبت از خوراکی‌های شمیران در فصل زمستان که می‌شود نباید توتک، لرزانک و دمپخت بلغور را از قلم انداخت. صالحی می‌گوید: «در فصول پاییز و زمستان که فصل به است خوراک تاس کباب پای ثابت غذاهای شمیران بود. مردم سعی می‌کردند خود را با اقلیم و خوراکی‌هایی که طبیعت در هر فصل به آنها می‌دهد وفق بدهند.» روزهای کوتاه و شب‌های بلند چله بزرگ به این ترتیب سپری می‌شد. بعد از آن هم چله کوچک یعنی از دهم بهمن تا اول اسفند ماه شروع می‌شد.
حالا دیگر با وجود آلودگی هوا که تمام زمستان دست از سرمان برنمی‌دارد برای امتحان کردن مزه شیره برف باید از تهران بیرون برویم تا شاید در ارتفاعات دست‌مان به برف تمیز برسد و مزه این خوراکی خلاقانه روزهای برفی را بچشیم.