همشهری آنلاین: یکی از آیین‌هایی که از سال‌های دور در محله دولاب اجرا می‌شود، آیین نخل گردانی است. نخل برای دولابی‌ها نماد کجاوه یا تابوت امام‌حسین(ع) است که در سال‌های دور تکیه عسگریه و چال ۲ نخل داشتند و با شروع ماه محرم آنها را سیاهپوش می‌کردند.
صبح روز عاشورا هم نخل تکیه عسگری بر دوش عزاداران گرفته می‌شد و «یاحسین(ع)» گویان به سمت تکیه چال می‌رفتند تا به قول قدیمی‌ها نخل‌ها با هم دیدار کنند و بعد از آن نخل تکیه عسگری به سوی حسینیه برمی‌گشت و این بار نخل تکیه چال همراهی‌اش می‌کرد. در واقع این کار برای پس دادن بازدید صورت می‌گرفت و به نوعی ارتباط صمیمی میان عزاداران ایجاد می‌کرد.
به گفته اهالی دولاب، نخل تکیه عسگری به مرور زمان تخریب شد اما نخل تکیه چال هنوز پابرجاست و فقط روزهای عاشورا بیرون آورده می‌شود.
اما رسم دیگری که در دولاب اجرا می‌شد، نذر حلوا در روز تاسوعا بود. حکایت این نذر از این قرار است که مردم نیت می‌کردند و اگر حاجت روا می‌شدند، شب هنگام چراغ زنبوری به دست می‌گرفتند و خانه به خانه می‌رفتند و حلوا پخش می‌کردند.
آن طور که دولابی‌ها روایت می‌کنند، ازدحام کسانی که مشغول پخش کردن حلوا بودند به قدری زیاد بود که به زحمت می‌شد از میان آنها عبور کرد. عده‌ای هم بنا به عقیده‌شان از هر ظرف نذری اهالی مقداری حلوا برمی‌داشتند و این کار را عاملی برای رسیدن به حاجات خود می‌دانستند.