خدایا! در این ماه، نیکی و احسان را محبوب من گردان
و فسق و نافرمانی را ناخوشایندم کن
و در آن، خشم و آتش جهنم را بر من حرام گردان،
به یاریت ای دادرس دادخواهان.
دوست داشتن احسان
جمله نخست دعای روز یازدهم در واقع مضمون آیه 7 سوره حجرات است؛ قرآن کریم در این آیه شریفه خطاب به مؤمنان می‌فرماید: «وَ لکِنَّ اللَّهَ حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ أُولئِکَ هُمُ الرَّاشِدُونَ ؛ ولی خدا ایمان را برای شما دوستداشتنی گردانید و آن را در دلهای شما بیاراست و کفر و پلیدکاری و سرکشی را در نظرتان ناخوشایند ساخت. آنان [که چنیناند] رشد یافتگانند
این که انسان بداند چه چیزی و چه کسی را باید دوست بدارد و چه چیز یا چه کسی را دشمن بدارد، از ارکان و اصول اولیه دین و ایمان بلکه همه آن است.خلاصه این که جمله اول دعای شریف، همچون آیه 7 سوره حجرات به بیان مسئله حب و بغض پرداخته و به مهم ترین مصادیق آن‌ها تصریح کرده است:
اول دوست داشتن ایمان یا احسان است که محور و مدار حرکت انسان به سوی خوبی‌ها و کمالات است. نوعاً وقتی سخن از احسان به میان می‌آید، کارهای خیری همچون احسان به والدین و مردم یعنی نیکی کردن به آن‌ها و خیر رساندن به آنان به ذهن می‌رسد، هر چند این معانی صحیح است، لکن این‌ها از مصادیق احسان هستند. اما معنا و مفهوم احسان در یک نگاه جامع، فراتر از این معانی است و آن عمل خالصانه به فرامین خداوند است.
در روایتی از رسول گرامی اسلام ص سؤال شد: احسان چیست؟ حضرت در پاسخ فرمود: «احسان این است که برای خدا عمل کنی چنان که گویا او را می‌بینی و اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌بیند.»