همشهری آنلاین _ بهاره خسرروی : این نقطه آغاز ماجرا بود؛ ماجرایی که سرانجام به حضور در تیم‌ملی تنیس روی میز ختم شد. «ملیکا کرمی» بازیکن تیم‌ملی تنیس روی میز کشور، از دانش‌آموزان موفق فارغ‌التحصیل دبیرستان شاهد «حضرت معصومه(س)» خیابان دامپزشکی است. این جوان هجده‌ساله هم‌محلی، کلی مدال‌های رنگین بین‌الملی و کشوری در کارنامه ورزشی‌اش دارد. به بهانه روز تربیت‌بدنی، مهمان همسایه ورزشکارمان شدیم و با او درباره راه‌های رسیدن به موفقیت گفت‌وگو کردیم.
«ملیکا کرمی» متولد ۱۳۸۰ که از سال ۱۳۹۴ حضور در تیم‌ملی نوجوانان و جوانان را تجربه کرده، درباره موفقیت‌هایش توضیح می‌دهد: «تقریباً ۶ ـ ۷ سال است که عضو تیم‌ملی‌ام. در تورهای ایرانی بیشتر مقام‌های اول تا سوم را کسب کرده‌ام. هر سال در مسابقات انتخابی تیم‌ملی عنوان نخست مسابقات را کسب می‌کنم. در تورهای ایرانی بزرگسالان هم مقام اولی دارم. در سطح نوجوانان مقام اول کشور و در جوانان نیز مقام دوم را کسب کرده‌ام.»
ملیکا که عضو تیم تنیس روی میز دانشگاه نیز است، درباره عنوان بین الملی‌اش توضیح می‌دهد: «در کاپ «فجر» که به میزبانی ایران برگزار شد، مقام اول نوجوانان و سوم دوبل را دارم. سال ۱۳۹۴، در تور بین‌الملی قطر، مقام تیمی و دوم دوبل را کسب کردم. یکی از افتخارات ما این است که برای نخستین بار تیم‌ملی نوجوانان دختر ایران باعث شدند تا تیم‌ملی تنیس روی میز بانوان ایران جزو ۸ تیم برتر آسیا باشد. می‌دانید که تنیس روی میز آسیا در تصاحب چشم‌بادامی‌ها و کشورهایی مانندچین، ژاپن، کره‌شمالی، چین‌تایپه و هنگ‌کنگ است. تیم ملی نوجوانان دختر ایران توانست در میان کشورهای برتر آسیا برای ایران جایی باز کند و حلقه چشم‌بادامی‌ها را بشکند.»
- از تمرین برای سرگرمی تا حضور در تیم‌ملی
ماجرای روی آوردن ملیکا به رشته تنیس روی میز و دنبال کردن این رشته تا تیم‌ملی وکسب افتخار برای آسمان ورزش کشور حکایت جالبی دارد. او در این‌باره تعریف می‌کند: «کلاس سوم ابتدایی بودم که در کلاس‌های شنای مدرسه نامنویسی کردم. سالن ورزشی رازی در کنار مدرسه ما سالن اختصاصی پینگ‌پنگ بود. دوستم در کلاس‌های پینگ‌پنگ شرکت می‌کرد. یک روز طبق عادت بعد از کلاسم رفتم دنبال دوستم. درفاصله‌ای که منتظر بودم کلاس دوستم تمام شود، بی‌اجازه یک راکت برداشتم و شروع کردم به ضربه زدن زیر توپ. مربی مجموعه، خانم فضیلت، که در آنجا حضور داشت در خواست کرد یکی دوتا توپ بزنم. ایشان خودشان مربی تهران بودند.
وقتی با موفقیت حرکات مورد نظر را اجرا کردم با مادرم صحبت کرد و از استعدادم تعریف کرد و گفت در تنیس روی میز حتماً موفق می‌شوم. از همان روز زیر نظر او تمریناتم را شروع کردم و یک سال بعد وارد بقیه ماجراها شدم. در واقع میانبر وارد تیم شدم.»
- حمایت مدرسه برای حضور در مسابقات
ملی‌پوش همسایه ما از آن دست افرادی است که به درس و ورزش توامان توجه دارد و معتقد است که انسان نباید تک‌بعدی باشد. به همین دلیل در کنکور در رشته‌ای غیر از تربیت‌بدنی شرکت کرد. او علاقه‌مند به ادامه تحصیل در رشته مدیریت است. ملیکا که همراه تیم مدرسه‌اش هم موفق به کسب عنوان دومی مسابقات کشوری تنیس روی میز شده است، از همراهی مدیر مدرسه، خانم عبادی، در طول سال‌های تحصیلش برای حضور در میدان‌های ورزشی تشکر می‌کند و می‌گوید: «مسئولان مدرسه و معلم‌ها از من برای رسیدن به سکوهای جهانی حمایت کردند.
برای حضور در مسابقات غیبت‌های زیادی در مدرسه داشتم، اما معلم‌ها و مدیر مدرسه به من اجازه حضور در مسابقات را می‌دادند و اغلب برای امتحانات آخر سال به مدرسه می‌رفتم. قبل از کرونا هم که سال آخر بودم فشار درس و ورزش توام بود. به مدرسه اعلام کردم به خاطر حضور در مسابقات نمی‌توانم سر کلاس درس حاضرم شوم. اما در امتحانات نهایی شرکت کردم.» ملیکا در بخشی از صحبت‌هایش به توجه بیشتر به ورزشکاران و قهرمانان ملی از سوی آموزش پرورش اشاره می‌کند و می‌گوید: «از آموزش و پرورش برای توجه به دانش‌آموزان موفق ورزشی و ملی انتظار بیشتری داریم که اغلب برآورده نمی‌شود.»
- حمایت یکسان از ورزشکاران ملی‌پوش
ملیکا در میان صحبت‌هایش از بعضی بی‌مهری‌ها به ورزشکاران در مسیر موفقیت و افتخارآفرینی گلایه دارد و می‌گوید: «در کشور ما به فوتبال بیشتر توجه می‌شود. در واقع سایر ورزشکاران ملی، به‌ویژه در حوزه بانوان، چندان شناخته‌شده نیستند. در صورتی که ورزش حرفه‌ای وقت و انرژی می‌برد. اگر فوتبالیستی ۱۰ ساعت در روز ورزش می‌کند، بقیه ورزشکاران همین وقت را برای ورزش صرف می‌کنند. اما مبلغ قرارداده‌های ما ناچیز است.»بخش دیگر گلایه ملیکا مربوط به هزینه‌های سنگین سفرهای خارجی برای حضور در مسابقات و خرید لوازم ورزش و حتی لباس است که اکثراً برعهده ورزشکاران است. او می‌گوید: «استعدادهای بسیاری وقتی حمایت نمی‌شوند از ادامه دادن ورزشبه دلیل مسائل مالی محروم می‌شوند.
همین نکته باعث دلسردی ورزشکاران وگاه مهاجرت به کشورهای دیگر می‌شود. چون وقتی حمایت نمی‌شوند، هوای هجرت و ترک وطن به سرشان می‌زند. برای مثال، با وجود کسب عنوان قهرمانی جهان و افتخار ملی هیچ سهمیه‌ای در دانشگاه سراسری نداریم. هرچند دانشگاه آزاد بر اساس عنوان و مدال‌ها امتیازاتی را برای ورزشکاران قائل می‌شود، اما کاش در دانشگاه سراسری امکان حضور بدون آزمون کنکور بود.»
- استعدادیابی در منطقه ۱۰
ملیکا کرمی دختر ملی‌پوش همسایه ما در محله مادامپزشکی برای تمرین ورزش بیشتر از باشگاه از ورزشی خارج از منطقه استفاده می‌کند. او با اشاره به کمبود امکانات ورزشی برای رشته تنیس در منطقه به وی‹ه بانوان می‌گوید: «بیشتر فعالیت‌های باشگاه‌های ورزشی برای بانوان بیشتر در رشته‌های رزمی خلاصه می‌شود. به همین دلیل با توجه به اینکه من از سن خردسالی ورزش را زیر نظر مربیان مجرب تیم‌های تهران و ملی شروع کردم به واسطه همین آشنایی برای تمرین به باشگاهی در کرج مراجعه می‌کنم.
اما دوست دارم در محله‌ای که زندگی می‌کنم یه باشگاه خوب برای ورزش تنیس روی میز راه‌اندازی شود تا من یا ورزشکاران مستعد به جای پیمودن مسیرهای طولانی در همین محله خودمان تمرین کنیم.» ملیکا در بخش دیگر صحبت‌هایش به تمایل و علاقه‌اش برای کشف استعدادهای رشته ورزشی تنیس میان دختران مستهد منطقه ۱۰ اشاره می‌کند و می‌گوید: «در صورت دعوت از سوی آموزش و پرورش و شهرداری منطقه ۱۰ حتماً برای تدریس یا شناسایی استعدادهای ورزشی کمک می‌کنم. چون معتقدم بانوان و دختران ما برای بالا بردن پرچم کشورمان در عرصه‌های بین‌المللی چیزی از دیگران بانوان دنیا کم ندارند.»