همشهری آنلاین_مژگان مهرابی: شکل و شمایل‌شان به غول می‌ماند. غول‌هایی از جنس آهن. ردپای‌شان سرتاسر خیابان ربذه دیده می‌شود. همسایگی‌شان با خانه‌های محله دردسرهای زیادی برای اهالی درست کرده است. از هرکدام از سکنه خیابان ربذه درباره آنها بپرسی، گله می‌کنند و می‌گویند که این دکل‌های برق جز دردسر عایدی دیگری برایشان نداشته است. از خطر برق گرفتگی و امواج مغناطیسی آنها که بگذریم، تاریکی فضای زیر دکل‌ها تبدیل به معضلی شده که می‌توان گفت امنیت محله را به خطر انداخته است. معتادان متجاهر از نبود روشنایی محیط اطراف دکل‌های برق سوء‌استفاده کرده و فضای زیر دکل‌ها را مکانی دنج برای مصرف یا فروش موادمخدر کرده‌اند.
در کنار آنها سارقان هم وسایل سرقتی خود را به آن جا آورده و تا به اصطلاح آب کنند. از قرار معلوم این موضوع بارها از سوی اهالی به شورایاری و مدیران شهری و اداره برق گوشزد شده اما هنوز اقدامی برای رفع آن انجام نشده است. برای همین جمعی از شهروندان به نمایندگی از اهالی با همشهری محله تماس گرفته و خواستار آن شدند که گزارشی از وضعیت دکل‌های برق در خیابان ربذه تهیه شود.
از بزرگراه شهید محلاتی وارد خیابان ربذه که بشوی، سروکله دکل‌های برق پیدا می‌شود. یکی یکی پشت هم قطار شده و با نظم خاصی در دل زمین جاخوش کرده‌اند. از دیدن کابل‌های سیاه رنگ و ساختار فلزی دکل‌ها نخستین چیزی که در ذهن تداعی می‌شود، تصویر یک اسکلت قرمز رنگ است که معمولاً بر مکان‌های خطرناک نصب می‌کنند. خطر برق گرفتگی. حس ناخوشایندی است که رهگذر تازه واردی با پیاده‌روی در خیابان ربذه و به‌خصوص بوستان سمیه با آن مواجه می‌شود. نکته مهم حریم دکل‌های برق است که باید فاصله‌شان تا بافت مسکونی ۵۰ تا ۱۰۰متر باشد اما در اینجا به ۱۰متر هم نمی‌رسد. آنچه حائز اهمیت است، اینکه خطر سلامت و جان اهالی این خیابان را تهدید می‌کند.
«ابراهیم دلاوری» از قدیمی‌های محله است و قریب به ۴۰ سال می‌شود که در این خیابان زندگی می‌کند. او می‌گوید: «وقتی به اینجا آمدم، تا چشم کار می‌کرد بیابان بود و زمین لم یزرع. آن زمان دکل‌ها بودند. خانه‌ها بعدها ساخته شدند. من جزء نخستین کسانی هستم که خانه‌ام را در این خیابان ساختم. آن زمان فکر نمی‌کردیم این دکل‌ها برای‌مان دردسرساز می‌شوند و روزی با مشکل مواجه می‌شویم.» دلاوری اشاره می‌کند این دکل‌ها امروز به معضل لاینحل محله تبدیل شده است. او مسئولان مربوطه را مقصر می‌داند که اجازه ساخت در حریم دکل‌های برق را داده‌اند. دلاوری ادامه می‌دهد: «زمانی که برای ساخت خانه اقدام کردیم کسی نگفت اینجا حریم دکل برق است نباید خانه‌سازی شود. به ما مجوز دادند. حالا می‌گوییم معضل را برطرف کنید می‌گویند به اداره برق مربوط می‌شود.»
- دکل‌ها را جابه‌جا کنید
اهالی خواستار جابه‌جایی دکل‌های برق به زیر زمین هستند، این کار علاوه بر صرف هزینه زیاد، دردسرهای خودش را دارد. اغلب انتظار دارند مسئولان مربوطه برای رفع مشکل‌شان پا جلو بگذارد اما اگر بخواهیم منصف باشیم، رفع این دغدغه به دست مدیریت شهری نیست و مجوزی برای انتقال دکل‌ها ندارد. «ایمان صفایی» شهروند دیگری است که لب به گله باز می‌کند. او تکنسین برق است و اطلاعات خوبی درباره نیروی برق دارد. صفایی می‌گوید: «امواج الکترومغناطیس که از دکل‌های برق فشار قوی صادر می‌شود می‌تواند بر سلامت شهروندانی که در همسایگی دکل‌ها هستند تأثیرگذار باشد.
عمده‌ترین مشکلاتی که امواج الکترومغناطیس برای افراد ایجاد می‌کند، بیماری‌های خونی، مغزی و معلولیت است.» صفایی معتقد است امواج ایجاد شده بیشتر از هر گروه سنی، نوجوانان وکودکان را تهدید می‌کند که می‌تواند موتاسیون یا جهش خونی را ایجاد کند. به باور این شهروند، حریم دکل‌ها باید ۵۰متر باشد اما در این خیابان فاصله دکل‌ها تا بافت مسکونی بین ۹ تا ۱۰متر است. البته در بعضی جاها این فاصله کمتر به چشم می‌آید.
- جریان برق در بوستان سمیه
برای گشتزنی در محله به سراغ «احسان محمدی» دبیر شورایاری محله شهدای گمنام می‌رویم. محمدی می‌گوید: «اداره برق مدعی است زمین‌های بین دکل‌ها مربوط به آن اداره است و از این‌رو شهرداری نمی‌تواند اقدامی انجام دهد. از سوی دیگر خود اداره برق هم برای رفع مشکل گامی برنمی دارد. برای همین فاصله بین دکل‌ها تبدیل به زمین بی‌دفاع شهری شده است.» او در ادامه به نارضایتی اهالی اشاره می‌کند که مرتب معضل دکل‌های برق را به او گوشزد می‌کنند و خواستار آن هستند که صدای اعتراض‌شان را به گوش مسئولان برسانند. محمدی تعریف می‌کند: «روزهای بارانی وقتی با چتر از نزدیکی دکل رد می‌شویم جرقه می‌زند. جریان برق را می‌توانیم خوب حس کنیم.
این اتفاق برای بچه‌ها خطرناک است. نگران‌شان می‌کند. خدای ناکرده اگر سیمی روی زمین بیفتد می‌دانید چه فاجعه‌ای ایجاد می‌شود.» اما مشکل دیگری که این دبیر شورایاری پیشنهاد می‌دهد از آن بازدید کنیم، وجود دکل‌های برق فشارقوی در داخل بوستان سمیه است. حق با اوست. وجود این دکل‌ها به اندازه کافی رعب‌آور است. تصور اینکه کودکی در حین بازی یا سالمندی هنگام پیاده‌روی دچار برق گرفتگی شود دردناک است.
شب‌نشینی زیر دکل‌ها
در ادامه صحبت‌های محمدی، «مسیح پرتو» یکی دیگر از شهروندان محله به موضوع دیگری اشاره می‌کند، مشکلی که کمتر از برق گرفتگی نیست. پرتو می‌گوید: «فاصله بین دکل‌ها ۸۰۰ متری می‌شود. در این فضای ۸۰۰ متری شهروندی اجازه ساخت‌وساز ندارد. یعنی اداره برق مجوز این کار را نمی‌دهد.
بنابراین مکان بکر و بدون استفاده‌ای به وجود آمده است. معتادان شب هنگام زیر دکل‌ها بیتوته کرده و اقدام به خرید و فروش و مصرف موادمخدر می‌کنند. از سوی دیگر سارقان از تاریکی محله نهایت فایده را برده و اقدام به سرقت می‌کنند. این مهم‌محله را ناامن کرده به گونه‌ای که با تاریک شدن هوا اهالی به‌خصوص بانوان برای بیرون آمدن از خانه دلهره دارند.» به گفته پرتو اداره برق زیر دکل‌ها را مجهز به روشنایی نمی‌کند و به شهرداری هم مجوز این کار را نمی‌دهد. او تأکید می‌کند، زیر دکل‌ها مأمنی برای بزهکاری شده و خواستار آن است که اگر انتقال دکل‌ها امکان‌پذیر نیست حداقل برای روشنایی فضای اطراف آنها اقدام شود.