همشهری آنلاین _ زهرا بلندی: پرستارانی را می‌گوییم که با وجود آگاهی از تبعات تلخ کرونا چندین ماه است دل به خطر زده‌اند و با حضور مستمر در مراکز درمانی هرکاری از دست‌شان بر می‌آید برای بهبودی بیماران کرونامثبت انجام می‌دهند. چیزی تا ولادت حضرت زینب(س)، روز پرستار و شب یلدا نمانده است. این مناسبت‌ها بهانه‌ای است تا برای قدردانی از زحمت‌های این قشر زحمتکش، با ۳ نفر از پرستاران ساکن منطقه ۱۹ همکلام شویم.
از بین ده‌ها شماره تماس فقط توانستیم رضایت این چند نفر را برای حضور در کنارمان جلب کنیم. بیشتر پرستاران شیفت بودند یا رمقی برای انجام مصاحبه نداشتند. ۳ نفری هم که روبه‌روی‌مان ایستاده‌اند بعد از چند ساعت شیفت‌کاری به اینجا آمده‌اند. عجیب نیست که خسته باشند، اما با مهربانی و لبخندی که از پشت ماسک هم پیداست از دلایل انتخاب این شغل و شرایط سخت این روزهای‌شان حرف می‌زنند.
«مهدیه سعیدی» با ۱۱ سال سابقه کار، تجربه پرستاری‌اش از بقیه بیشتر است. این پرستار ۳۵ ساله بیمارستان بهارلو که روزهای بارداری‌اش را سپری می‌کند، درباره ورودش به این شغل می‌گوید: «همیشه دوست داشتم در مراکز درمانی کار کنم. با همین علاقه در رشته پرستاری تحصیل کردم و از ۱۱ سال پیش کارم به‌صورت جدی شروع شد.
تجربه فعالیت در بیمارستان‌های مختلفی مثل بیمارستان ضیائیان، مفرح و... را دارم و چند سالی است در بیمارستان بهارلو کار می‌کنم.» وضعیت سخت پرستاران و به‌طور کلی کادر درمان در روزهای همه‌گیری کرونا موضوعی است که سعیدی با اشاره به آن می‌گوید: «از اواخر سال گذشته شرایطی را تجربه کردم که هیچ‌وقت تجربه نکرده بودم. به نظرم دردناک‌ترین خاطره‌ای که در دوران همه‌گیری کرونا ما پرستارها مدام شاهد تکرارش بوده‌ایم، پرستاری از بیمارانی است که چند روز بعد از بستری متوجه فوت‌شان می‌شویم. این روزها آنقدر درگیر کار هستیم که فرصت روحیه دادن به بیماران را نداریم. نیروهای امدادی مانند برخی گروه‌های بسیجی و دانشجویان دانشگاه شریف برای رسیدگی به بیماران کرونایی در بیمارستان حضور پیدا می‌کنند و بخشی از کارها را به دوش می‌کشند.»
وقتی از برنامه‌اش برای شب یلدا سؤال می‌کنیم، با لبخند می‌گوید: «شهروندان شاید باور نکنند، اما من مدت‌هاست سفر نرفته‌ام و در هیچ جشن یا مهمانی‌ای شرکت نکرده‌ام. مادرم را ماهی یک‌بار آن هم با ماسک ملاقات می‌کنم. ما با تمام وجود برای خدمت‌رسانی به همنوعان‌مان وقت می‌گذاریم، اما دیدن مردم بدون ماسک و در حال برگزاری جشن‌ها و مهمانی‌ها دل‌مان را می‌شکند. از همه مخاطبان این نشریه می‌خواهم فقط به خاطر خودشان و نزدیکان‌شان این یلدا را به مهمانی نروند و مهمان دعوت نکنند. در خانه بمانند و یلدا را در کنار اعضای خانواده جشن بگیرند.»
- شب یلدا بیمارستان هستم
«پروانه عباسی» جزو پرستارانی است که آغاز کارش در بیمارستان با شیوع ویروس کرونا همزمان بوده است. این ساکن ۲۳ ساله منطقه ۱۹ که در بخش کرونای اورژانس بیمارستان ضیائیان فعالیت می‌کند، می‌گوید: «همیشه دوست داشتم پرستار شوم و با کسب نمره قبولی در این رشته قدم در دنیای پرستاری گذاشتم.» این دختر آرام و مهربان با اشاره به اینکه علاوه بر استعداد و علاقه، روحیات فرد هم برای کار کردن در این رشته مؤثر است، می‌گوید: «به نظر من برای خو گرفتن با شغل پرستاری باید مهربان و صبورباشی و از وقت گذاشتن برای دیگران بدون چشمداشت لذت ببری.» این پرستار که سال ۱۳۹۵ وارد دانشگاه شده و از سال دوم دانشگاه فعالیت خود را در درمانگاه‌ها آغاز کرده است، می‌گوید: «چند ماهی است که در بخش کرونای اورژانس بیمارستان ضیائیان مشغول به کار شده‌ام و هر روز با بیماران کرونا در ارتباط هستم.
نمی‌توانم بگویم نسبت به تجربه چنین شرایط سختی آن هم در روزهای ابتدایی کارم در بیمارستان بی‌تفاوت بودم، اما هیچ‌وقت از انتخابم پشیمان نشدم. با وجود همه سختی‌ها و مخالفت خانواده‌ام درحالی که حضورم در بیمارستان اجباری نبود و معاف از طرح بودم، به دلیل حس مسئولیتی که داشتم به کارم در بیمارستان ادامه دادم.» عباسی در ادامه با اشاره به اینکه خوشبختانه هنوز دچار این بیماری نشده است یا اگر هم به آن مبتلا شده، علائم خاصی را تجربه نکرده است، می‌گوید: «سوگواری برای از دست دادن بیماران کرونایی را هر روز تجربه می‌کنم، اما فوت یکی از نزدیک‌ترین اقوامم که «مامان ستاره» صدایش می‌کردم به خاطر مبتلا شدن به بیماری کووید ۱۹ تلخ‌ترین خاطره این روزهایم است.»
عباسی درباره برنامه شب یلدایش می‌گوید: «من به احتمال زیاد آن شب در شیفت‌کاری هستم و یلدا را در کنار بیماران کرونامثبت سپری می‌کنم.» در پایان او اناری را که به‌عنوان نماد شب یلدا در دست دارد به سمت ما می‌گیرد و می‌گوید: «از همه شهروندان تقاضا دارم امسال به یاد ما شب یلدا را تنها در خانه جشن بگیرند.»
- جمع نشویم تا کسی از جمع‌مان کم نشود
برای آنها فرقی نمی‌کند که در ابتدای این مسیر پر پیچ و خم باشند یا سال‌ها از تجربیات‌شان گذشته باشد، در هر شرایطی برای دفاع از جان همنوعان خود تلاش می‌کنند. «یاسمین رحیمی» دیگر پرستار حاضر در جمع است که آغاز فعالیتش در بیمارستان با شیوع کرونا همزمانی داشته است. از جمله افرادی است که از کودکی خودش را در لباس سفید پزشکان تصور می‌کرد و اولویتش برای تحصیل رشته پزشکی بود، اما براساس نمره آزمون در رشته پرستاری که یکی از رشته‌های پیراپزشکی محسوب می‌شود تحصیل کرده است.
این ورودی سال ۱۳۹۵ که چند ماهی است در بیمارستان دکتر شریعتی فعالیت می‌کند، با اشاره به اینکه از سال دوم دانشگاه برای گذراندن دوره کارآموزی در بیمارستان‌ها حضور داشته است، می‌گوید: «از همان روزها همزمان برای کسب تجربه بیشتر در درمانگاه‌های مختلف مناطق همجوار هم کار می‌کردم.» او با اشاره به اینکه اکنون فعالیت اصلی‌اش در بخش زنان و زایمان بیمارستان دکتر شریعتی است، اما به‌عنوان نیروی کمکی در بخش بیماران کرونایی و آی. سی. یو هم حضور دارد، می‌گوید: «اوقات بیکاری‌ام را به فعالیت داوطلبانه در یکی از درمانگاه‌های حاشیه‌ای شهر که ساکنانش به‌خصوص در شرایط همه‌گیری کرونا وضعیت مناسبی ندارند، اختصاص داده‌ام و برای حال خوب خودم به آنجا می‌روم.»
رحیمی به ارتباط مداومش با بیماران کرونامثبت اشاره می‌کند و می‌گوید: «دیدن مادران کرونامثبت که حتی اجازه در آغوش گرفتن فرزند یک روزه خود را ندارند و شرایط سخت افراد سالخورده یکی از تلخ‌ترین تصاویری است که مدام جلو چشمانم است. اوایل آبان به کرونا مبتلا شدم و برای جلوگیری از ابتلای پدر و مادرم ۲ هفته خود را در اتاقم قرنطینه کردم و خدا را شکر به خیر گذشت.» او در پایان، شب یلدا را بهانه‌ای می‌کند تا از شهروندان بخواهد: «دور هم بودن زمانی زیباست که همه در کنار هم باشند، برای اینکه فردی از این جمع‌های خانوادگی کم نشود امسال را تنها در خانه جشن بگیریم.»
- دور هم بودن زمانی زیباست که همه در کنار هم باشند، برای اینکه فردی از این جمع‌های خانوادگی کم نشود امسال را تنها در خانه جشن بگیریم
- از همه شهروندان تقاضا دارم امسال به یاد ما شب یلدا را تنها در خانه جشن بگیرند
- با تمام وجود برای خدمت‌رسانی به همنوعان‌مان وقت می‌گذاریم، اما دیدن مردم بدون ماسک و در حال برگزاری جشن‌ها و مهمانی‌ها دل‌مان را می‌شکند