«مهدی‌امانی»، کارشناس ارشد شهرسازی و معماری، با بیان این مطلب می‌گوید: «با افزایش جمعیت و بهره‌گیری روزافزون از خودروهای گوناگون، عرصه پیاده‌روها کوچک‌تر شد. آنقدر که تعاملات اجتماعی و گروهی، برگزاری فعالیت‌های فرهنگی، خانوادگی و تفریحی نیز کاهش محسوس یافت. همه این عوامل در نهایت منجر به از بین رفتن سرزندگی و پویایی محیط و فضاهای باز شد. همچنان که در تهران و اغلب معابر محله‌هایش شاهد پیاده‌روهای کم‌عرض با حاشیه‌ای اندک از فضای سبز هستیم. پیاده‌روهایی که از استانداردهای جهانی شامل مصالح، طراحی عرصه، به کارگیری خلاقیت و دانش با هدف اجتماع‌پذیری و خاطره‌آفرینی، توجه به تردد عابرانی با محدودیت‌های جسمی متفاوت، احیای ظرفیت‌های گردشگری و هویتی فاصله‌ای بسیار دارند و می‌توان با تکیه بر تحقیق، پژوهش و آمار مدعی بود که پیاده‌روسازی در پایتخت تخصصی نیست.» امانی ادامه می‌دهد: «با شیوع کرونا، کاستی‌ها و معایب طراحی و شکل‌بندی پیاده‌روهای پایتخت بیشتر نمود پیدا کرد.
چراکه عرض محدود پیاده‌روها، فضا برای اجرای فاصله‌گذاری‌های فیزیکی یا استفاده از دوچرخه به‌عنوان وسیله نقلیه پاک و ایمن را در شرایط بحران بهداشتی فراهم نمی‌کرد. بنابراین، پاندمی «کووید ۱۹» سبب شد تا در کلانشهرها، مدیران شهری به فکر افزایش کیفیت کالبدی پیاده‌روها باشند. این در حالی است که متأسفانه در تهران، ما هنوز شاهد روشنایی‌های نامناسب در برخی پیاده‌روها، بهسازی انجام نشده ویژه معلولان و بسیاری از مؤلفه‌های اجرا نشده هستیم. دسترسی به کاربری‌های مطلوب، فواصل پیاده‌روی معقول، امنیت و ایمنی، جذابیت‌های دیداری و هویتی، میزان و درجه آلودگی صوتی و هوا، دسترسی به فضاهای عمومی، رویت‌پذیری، قابلیت اجرای حاشیه‌های سبز افقی یا عمودی، امکانات و تجهیزات شهری و تفریحی و پیوستگی با سایر عناصر شهر از جمله مهم‌ترین و بدیهی‌ترین شاخص‌های یک پیاده‌رو استاندارد در شهرسازی مدرن در نظر گرفته می‌شوند. شاخصه‌هایی که با بررسی هریک و نگاه به محیط پیرامون، متوجه کمبودهای جدی آن می‌شویم.»