همشهری آنلاین_راحله عبدالحسینی: درویش‌نژاد چند سالی است در شورایاری محله بهرود هم فعال است. او سرانه‌های فرهنگی و هنری منطقه را برای مخاطبان اهل فرهنگ ساکن در تکه دوم پایتخت کافی نمی‌داند. اما معتقد است که می‌توان با برنامه‌ریزی درست و اصولی از امکانات بالقوه‌ای که حضور و سکونت هنرمندان در این پهنه پدید آورده می‌شود بهترین استفاده را برد.
«شرایط کار سینما و تئاتر در این روزها به شدت سخت است.» درویش‌نژاد این‌طور چراغ گفت‌وگو را روشن می‌کند و ادامه می‌دهد: «کار سینما و تئاتر یک کار جمعی است؛ کار جمعی در این شرایط بحرانی، تعطیل یا به شدت سخت است. من در گروه نمایش رادیویی بودم که به دلیل شیوع کرونا کار تعطیل شد. متأسفانه تعدادی از هنرمندان پیشکسوت و نام‌آور این عرصه را به دلیل ابتلا به بیماری از دست دادیم. شاید بد نباشد کتاب طاعون نوشته آلبرکامو را یکبار دیگر بخوانیم.»
- تئاتر آنلاین
درویش‌نژاد که سابقه بازیگری او در تئاتر به سال ۱۳۴۱ برمی‌گردد، برای بهتر شدن حال این روزهای جامعه یک پیشنهاد دارد و تئاتر درمانی را پیشنهاد می‌کند. اما با تئاترهای آنلاین و نمایش در فضای مجازی چندان همسو نیست: «از دیدگاه من تئاتر هنر رو در روست. تماشاگر باید مرا از نزدیک ببیند و گرمای حس مرا به‌عنوان بازیگر درک کند. اگر این اتفاق بیفتد بازیگر در تماشاچی اثر می‌گذارد و می‌شود گفت حرف اصلی زده‌شده‌است.
از سوی دیگر قبول دارم که در عصر اتم و قرن تکنولوژی زندگی می‌کنیم و هر لحظه باید به دنبال دستاوردهای جدید و اثربخش باشیم. شاید در روزگاری نه‌چندان دور تئاتر هم بتواند از طریق فضای مجازی در مخاطب علاقه‌مندی ایجاد کند و تأثیرگذار باشد. من هنوز چنین چیزی را تجربه نکرده‌ام و پیرو سبک‌ها و روش‌هایی هستم که در گذشته از استادان آموخته‌ام. رکن‌الدین خسروی، یکی از استادانم به من می‌گفت: باید طوری بازی کنی که مخاطب تو را بفهمد و باور کند. این باورپذیری از سوی مخاطب به نظر من نیاز به ارتباط رو در رو دارد و از طریق مجازی چنین حسی منتقل نمی‌شود.»
- کوی هنرمندان هیچ‌وقت تشکیل نشد
درویش‌نژاد، شورایار محله نیز است. او در ارزیابی سرانه‌های فرهنگی پایتخت می‌گوید: «شهرداری وظیفه دارد بخشی از درآمدش را به سرانه فرهنگی اختصاص بدهد. این وظیفه‌مندی باید قدرتمندتر و پررنگ‌تر شود. اگر بتوانیم فرهنگ را به‌عنوان زیرساخت جامعه قرار دهیم مطمئناً جامعه بسیار خوبی خواهیم داشت. این کار هم نیازمند مدیریت متخصص است.»
جمع زیادی از هنرمندان رشته‌های مختلف در منطقه ۲ گرد آمده‌اند و زندگی می‌کنند. شهرک بوعلی هم از این قاعده مستثنا نیست. بازیگر هم‌محله‌ای از کوی هنرمندانی که هیچ‌وقت پا نگرفت می‌گوید: «سال ۱۳۷۴ قرار بود در این شهرک، کوی هنرمندان شکل بگیرد و بازیگران، نقاشان، کارگردانان، نویسندگان و... در بلوک‌ها ساکن شوند و از این گردآمدن هنرمندان استفاده خوبی برای فعالیت‌های هنری و فرهنگی محله بشود.»
«زهرا صالح» همسر درویش‌نژاد که پیش از این مدیرمحله نیز بوده است می‌گوید: «چند سال پیش گروه هنرمندان بوعلی شکل گرفت. کارهای خوبی هم انجام شد. مثل برپایی کتابخانه، دورهمی هنرمندان، نمایشگاه برای بچه‌های دارای معلولیت و بسیاری از کارهای فرهنگی دیگر. اما متأسفانه چون حمایت کافی نشد، نتوانست پابرجا بماند و کارکرد خود را ادامه دهد. سعی بر این بود که محله به سمت فرهنگ برود نه فقط بازار.»
- سرانه ناکافی فرهنگی برای ساکنان
موضوع ظرفیت‌های فرهنگی تکه دوم را پایتخت را با درویش‌نژاد در میان می‌گذاریم. او این‌طور پاسخ می‌دهد: «یادم است در سفر به شهر دوشنبه، پایتخت کشور تاجیکستان که شهری کوچک‌تر و کم‌جمعیت‌تر از تهران است، ۱۷ سالن تئاتر حرفه‌ای دایر بود. اگر یکی از ساکنان منطقه ما بخواهد پای تئاتر حرفه‌ای بنشیند حتماً باید مسیر طولانی را طی کند و خود را به تئاتر شهر برساند.
درحالی که برای همه میسر نیست بتوانند این وقت را صرف کنند. منطقه ما امکانات خوبی در حوزه فرهنگی دارد اما پاسخگوی نیاز این جمعیت نیست. نکته دیگر اینکه همه‌سراهای محله یا فرهنگسراهای منطقه، سالن برای اجرای تئاتر حرفه‌ای ندارند. سالن اجتماعات و جلسات است، نه سالنی که تماشاگر بنشیند و تئاتر ببیند. در حالی که از این ظرفیت می‌توانیم برای آموزش مفاهیم شهروندی هم بهره ببریم. اگر امکانات را فراهم کنیم، افراد زیادی در این حوزه متخصص هستند و می‌توانند با استفاده از هنر تئاتر به کودکان آموزش بدهند.»
- علایق خودمان را محک بزنیم
بیشتر از یک سال از شیوع بیماری کرونا می‌گذرد. من و خانواده‌ام هم به این بیماری سخت و دردناک مبتلا شدیم. امیدوارم روزهای خوب را ببینیم؛ روزهای سلامتی و بدون بیماری. برای گذر از این بحران باید عملکرد درستی از مسئولان ببینیم. مردم هم باید به توصیه پزشکان عمل کنند و همراهی و همیاری خود را به میدان بیاورند.
به هر حال این بیماری دامن همه ما را گرفته‌است. بعد ا یک سال و تجربه روزهای خانه‌نشینی حالا دیگر تقریباً دستمان آمده که به چه چیزهایی علاقه داریم و می‌توانیم با آن سرگرم باشیم. از فیلم و سریال تا مطالعه و سرگرمی‌های دیگر. هر کسی به شکلی باید خانه‌نشینی را تمرین کند تا این روزها بگذرد. به نظر من اگر سلامتی خودمان و اطرافیان و دوستانمان این ارزش را دارد پس با خانه‌نشینی کنار بیاییم. حفظ سلامت در این روزها معیارهای خاص خود را دارد. حواسمان باشد با به خطر انداختن سلامتی، مشکلاتمان را اضافه نکنیم.
- کارنامه آقای بازیگر
ورود به دنیای بازیگری برای علیرضا درویش‌نژاد به روزی برمی‌گردد که از طرف گروه پیشاهنگی دبستان برای تماشای تئاتر رفته‌بودند. اتفاقاً پای یکی از بچه‌های بازیگر شکسته بود. او برای ایفای نقش انتخاب شد و همان یکبار حضور روی صحنه تئاتر در ۹ سالگی و در نمایش پسرک یتیم، مسیر زندگی‌اش را روشن کرد. ۱۸ سالگی به استخدام اداره تئاتر درآمد و علاوه بر بازیگری، کارگردانی را نیز تجربه کرد. او امسال نشان درجه یک هنری از شورای ارزشیابی هنرمندان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را دریافت کرد. برخی از اجراهای او در عرصه تئاتر، سینما و سریال تلویزیونی عبارتند از:
چهار صندوق؛ نوشته بهرام بیضایی‌ـ سال ۱۳۵۹
دیوارها را پاک نکنیم‌ـ سال ۱۳۶۲ (اجرا در جشنواره فجر)
حکایتی ساده‌ـ سال ۱۳۶۹ (بهترین بازیگر مرد اول جشنواره شیراز)
تقصیر خاک تهرونه‌ـ سال ۱۳۷۳
رستگاری در هشت و بیست دقیقه‌ـ سال ۱۳۸۳
سریال معمای شاه‌ـ سال ۱۳۹۲