آب آشامیدنی تهران از سدهای لار، لتیان، کرج و ماملو تأمین می‌شود.
اما متأسفانه در آبی که در رودخانه‌هایی به همین نام‌ها جریان دارد انواع آلاینده‌ها وجود دارد. دلیل آلاینده شدن آب این رودخانه‌ها بسیار واضح است. زیرا در اطراف آنها حریم رودخانه را رعایت نکرده‌ایم. اگر مسیر رودخانه‌های لتیان و لار و... را تعقیب کنید قدم به قدم می‌بینید که حریم رودخانه رعایت نشده.
ویلا، رستوران و قهوه‌خانه‌هایی را می‌بینید که در مجاورت این رودخانه‌ها ساخته شده است. همه این ساختمان‌ها سیستم‌های حرارتی شوفاژ، کولر، مخزن‌های بزرگ گازوییل، نفت و بنزین دارند که هرکدام به نحوی آلایندگی، تولید و روانه رودخانه‌ها می‌کنند. رستوران‌هایی که در حریم ساخته شده‌اند از رودخانه به‌عنوان یک مسیر حمل زباله استفاده می‌کند و انواع آلاینده‌ها را وارد آب می‌کنند. این آلاینده‌ها پشت سد ذخیره می‌شود و در نهایت با آبی که قرار است به دست ما برسد ترکیب می‌شود. نتیجه آن هم به خطر افتادن سلامت جسم ما و درگیر شدن با انواع بیماری است.
وقتی صحبت از کم‌آبی می‌شود موضوع مهم هدر رفت آب مطرح می‌شود. در طول فروردین ماه گذشته طبق اعلام هواشناسی درجه حرارت ۳ درجه افزایش پیدا کرد. ابر در صورت سرما و برودت هوا می‌بارد و درشرایطی که هوا گرم می‌شود طبیعی است که میزان بارش کاهش پیدا کند. طی مدت زمانی طولانی که پشت سر گذاشته‌ایم به مرور حدود ۴۵ تا ۵۰درصد از نزولات جوی کم شده.
تراز آب زیرزمینی ما منفی است. یعنی بیشتر از آبی که داشته‌ایم مصرف کرده‌ایم. از طرفی طی این سال‌ها آنقدر پوشش گیاهی را از بین برده‌ایم که اگر سیلی مانند سیل آق قلا هم اتفاق بیفتد آب باران ذخیره نمی‌شود و حتی با نبودن پوشش گیاهی، فرسایش خاک هم اتفاق می‌افتد.
پوشش گیاهی موجب می‌شد تا درخت‌ها و بوته‌ها آب را آهسته آهسته به سفره آب زیرزمینی هدایت کنند اما اکنون این اتفاق نمی‌افتد و همین مقدار آب باران هم هدر می‌رود. مدیریت صحیح، حفاظت از پوشش گیاهی و تصفیه فاضلاب برای آبیاری باغ‌ها و مزارع و... از راه‌هایی است که می‌توان گفت تا حدودی برای مقابله با بحران کم‌آبی مؤثر است. اما اکنون و در چنین شرایطی که با کم‌آبی مواجه شده‌ایم چه راهی باقی می‌ماند جز اینکه از افراط و تفریط در مصرف آب، جلوگیری و آب را صحیح مصرف کنیم.