عیسی بیگدلی / رئیس اداره فرهنگی شهرداری منطقه ۱۸ : در واقع، این سرگرمی‌های ساده و جذاب همچون الک دولک، آپوق، آتشین مار، کوشک ملاقی، حمام کمرک و... در نقاط مختلف کشور اجرا می‌شد و به‌عنوان یک عنصر فرهنگی به نسل‌های بعد انتقال پیدا می‌کرد.
از ویژگی بارز این بازی‌های بومی‌محلی مشارکت دسته‌جمعی در انجام آنها بود با این پیش‌فرض که سن و سال برای شرکت‌کنندگان در بازی مطرح نبود. بهانه‌ها برای اجرای بازی‌ها متفاوت بود؛ اقوام در ایام و مناسبت‌های خاص مثل زمان کاشت و برداشت محصولات کشاورزی، مراسم عروسی، شب‌نشینی‌ها و اوقات فراغت به بازی‌های سنتی و اصیل می‌پرداختند. بنا بر این بازی‌های بومی‌محلی نوعی تفریح یا سرگرمی همگانی محسوب می‌شد.
در حقیقت انجام این بازی‌ها بهانه‌ای بود برای ترویج فرهنگ و معارف پهلوانی، مردمداری و ایجاد همبستگی، افزایش صمیمیت و محبت بین اعضای جامعه. در عین حال، این بازی‌ها با تسهیل جامعه‌پذیری کودکان و نوجوانان، مهارت‌های جسمی را در آنان ایجاد می‌کرد و رقابت سالم را به آنها می‌آموخت.
بازی‌های محلی چه به‌عنوان وسیله‌ای برای ایجاد هیجان و پر کردن اوقات فراغت و چه به‌عنوان برنامه‌های ورزشی، بدون تردید بخشی از الگوی فرهنگی ماست که در صورت بی‌توجهی فراموش خواهد شد. متولیان فرهنگی و ورزشی باید با احیای دوباره بازی‌های محلی از فراموش شدن این میراث فرهنگی جلوگیری کنند. در شرایط کنونی و خانه‌نشینی اجباری و نیز اوقات فراغت نوروزی و جمع بودن اعضای خانواده کنار یکدیگر، فرصت مناسبی است تا بخشی از این بازی‌های سنتی و بومی را به زندگی‌مان برگردانیم.
تاریخ انتشار: ۵ خرداد ۱۴۰۰ - ۱۰:۱۷
معنای بازی و تفریح برای پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های ما چیزی فراتر از تصور نسل کنونی است؛ چراکه بازی‌های بومی‌محلی با فرهنگ بومی پیوندی عمیق داشت و ارتباطات اجتماعی را در گستره اقلیمی میسر می‌ساخت و آن را تقویت می‌کرد.