همشهری آنلاین_راحله عبدالحسینی: استاد عبدالله انوار، نویسنده و پژوهشگر سال‌هاست در شمیران زندگی می‌کند. او از بهار تهران نیم قرن پیش این‌طور روایت می‌کند: «خانه جلال آل احمد هم در شمیران بود. ماه‌های اردیبهشت و خرداد که می‌شد لابه‌لای گندمزارهای بین محله‌های دزاشیب و قیطریه، بنفشه‌هایی می‌رویید که بی‌نهایت زیبا بود. من و جلال همیشه این مسیر خوش منظره را پیاده‌روی می‌کردیم. خانم‌هایی را می‌دیدیم که دسته‌دسته گل‌های بنفش رنگ را می‌چیدند و به خانه می‌بردند.» انوار از باغ‌های قیطریه می‌گوید: «میرزا آقاسی، صدراعظم محمد شاه قاجار باغ‌های بسیاری داشت که یکی از آنها باغ قیطریه بود.
این باغ در زمان ناصرالدین شاه به غلامرضا خان آصف‌الدوله رسید. او هم باغ را به امین السلطان تقدیم کرد. باغ زیبایی بود با استخر بزرگی که وسط باغ قرار داشت. کسی هم اجازه نداشت به باغ برود. یک بار، دیوار باغ فروریخته بود و من و جلال که به خانه‌های تاریخی علاقه داشت، آمدیم و استخر را نگاه کردیم.
باغ قناتی داشت که درختان بید را با آب آن آبیاری می‌کردند. در این باغ مارهای بسیاری بود که به سمت قنات می‌آمدند، آب می‌خوردند و بعد می‌رفتند بالای درختان بید و گنجشک می‌گرفتند.
بعدها داماد صاحب این ملک خسرو هدایت دستور داد کنار درختان را سمپاشی کنند. یادم است بیش از ۱۰ مار از لانه خود بیرون آمدند و مردند.» فصل بهار تهران در آینه خاطرات بزرگانش دیدنی‌تر است. اما انوار امیدوار است که این سرعت تغییرات و ساخت‌وساز هویت محله‌های تهران را از بین نبرد: «در برخی کشورها مجوز تخریب و از بین بردن نمای ساختمان‌های تاریخی و قدیمی داده نمی‌شود و مالکان می‌توانند فقط داخل ساختمان را بازسازی کنند. امیدوارم که متولیان فرهنگی و شهری هم دلسوزانه‌تر عمل کنند. با حفظ اسامی قدیمی بر محله‌ها و ساختمان‌ها و باغ‌های تاریخی هویت محله‌ها از بین نمی‌رود.»