همشهری آنلاین_ فاطمه عسگری نیا: البته راه و رسم دستگیری از نیازمندان را «آسید علی حسینی‌پناه» در محله باب کرد، همان پیرمرد مهربان و شوخ‌طبعی که از حدود نیم قرن پیش حواسش به هم‌محله‌ای‌ها و سایر نیازمندان هموطنش بود. همیشه می‌گفت: «مبادا ما سیر بخوابیم و همسایه سر گرسنه بر زمین بگذارد! » رفقای پایه‌ای هم در این راه و رسم همسایه‌داری داشت، رفقایی که بعد از فوت او کنار پسرش ایستادند تا سید محمد حسینی‌پناه ادامه‌دهنده راه پدر باشد.
دغدغه‌های آسید محمد هم مانند پدر است و همین مسئله باعث شده تا سفره مهربانی اهالی حشمت‌الدوله از مسجد ولی‌عصر(عج) تا دورترین و محروم‌ترین نقاط کشور هم کشیده شود.
سید محمد حسینی‌پناه که در پنجمین دهه زندگی به سر می‌برد یک لحظه آرام و قرار ندارد، حتی این روزها که دست و پادرد شدید هم رنجش می‌دهد، دائم دغدغه حل مشکلات مردم را دارد: «مردم گرفتارند، جامعه پر از درد شده و نمی‌توانیم نسبت به هموطن و همسایه‌مان بی‌تفاوت باشیم.» این را می‌گوید و سر تکان می‌دهد و به تماس‌های بی‌وقفه گوشی تلفن همراهش اشاره می‌کند؛ بیمارانی که التماس دعا برای تأمین هزینه‌های درمان دارند یا مستأجری که برای تأمین پیش‌پرداخت اجاره‌بها حیران مانده است.
او پسر آسید علی کباب‌پز است: «آسید علی مردمدار بود و دست‌به‌خیر. همیشه ما را هم به کمک به همنوعانمان سفارش می‌کرد. می‌گفت لازم نیست برای کار خیر خودتان را اسیر تجملات و زرق و برق کنید، همین که خدا بداند کافی است.»
می‌توانست با ارثیه‌ای که از پدر برایش به یادگار مانده بود دفتر و دستکی راه بیندازد و خیریه‌ای پروپیمان داشته باشد، اما ترجیح داد کار خیر پدر را در همان آشپزخانه مسجد حضرت ولی‌عصر(عج) در محله حشمت‌الدوله دنبال کند، چراکه این آشپزخانه محل عاشقانه‌های پدر با خدا بود. این را وقتی به قاب عکس قدیمی پدر که بر سینه دیوار آشپزخانه تکیه‌زده می‌توان فهمید: «من بچه همین مسجدم. از ۵ سالگی در مسجد حضور مستمر داشته‌ام و پدرم یکی از خادمان بود و تمام فعالیت‌های خیرخواهانه‌اش را، چه در زمان جنگ و چه بعد از آن، در همین مسجد دنبال می‌کرد.»
- کمک به اهالی نیازمند
محله حشمت‌الدوله یکی از محله‌های قدیمی شهر تهران است که از ابتدای شکل‌گیری‌اش تا به امروز شاهد سکونت اهالی متمول و متوسط بوده و شاید به دلیل همین است که تمام نیازمندان شناسایی‌شده در آن با عدد و رقم مشخص شده است، خانوارهایی که این روزها تحت سرپرستی تیم نیکوکاری آقای حسینی‌پناه هستند: «ما در محله حشمت‌الدوله ۵۰ خانوار نیازمند را شناسایی کرده‌ایم که به‌صورت ماهانه از آنها حمایت می‌کنیم. بخشی از هزینه این کمک‌ها به‌صورت شخصی و بخشی دیگر در قالب کمک‌های مردمی صورت می‌گیرد.
همه این کمک‌های مردمی هم در سایه شناخت و اعتمادی است که اهالی محله، اول به پدر مرحوم من و بعد به خودم دارند. خوشبختانه حجم کمک‌ها بالاست و می‌توانیم علاوه بر نیازمندان محله به‌صورت ماهانه سبدهای کالایی را به سایر نیازمندان شناسایی‌شده در سراسر کشور برسانیم که توسط رابطان ما شناسایی می‌شوند.»
محرم امسال دومین محرمی بود که به خاطر شیوع بیماری کرونا از پخت هرشب ۲۵۰۰ پرس غذای نذری در مسجد حضرت ولی‌عصر(عج) خبری نبود و هزینه‌های این نذری به شکل دیگری بین نیازمندان توزیع شد: «به علت شیوع ویروس منحوس کرونا، امسال هم قرار گذاشتیم سفره کرم ارباب را در خانه‌های نیازمندان پهن کنیم. لذا مشابه سال گذشته نسبت به تهیه اجناس برای ۶۰۰ بسته ارزاق شامل (۵کیلو برنج ایرانی، روغن، لپه، عدس، گوشت گوسفندی و رب) اقدام کردیم و با جمع‌آوری ۳۲۰ میلیون تومان موفق شدیم ۶۰۰ سبد کالا میان نیازمندان تهیه و توزیع کنیم.»
اقلامی که حاجی می‌گوید جدا از کمک‌هایی است که به روستانشینان مناطق محروم کشور کمک شده است: «تصمیم گرفتیم امسال پخت غذای نذری را در کنار توزیع این سبدهای کالا داشته باشیم، لذا با تأمین هزینه پخت‌وپز ۵۰۰ پرس غذا توسط نمایندگان خود در روستاهای مستقر در مرز کرمان و سیستان، این کار را پیگیری کردیم.»
- سفره‌ای که در تمام کشور پهن است
سفره خیرات و مهربانی اهالی محله حشمت‌الدوله، به گفته آقا سید، در تمام کشور پهن است: «اغلب مناطق محروم و مردم نیازمندی که در آن زندگی می‌کنند توسط رابطان ما شناسایی شده و از خدمات حمایتی مسجد حضرت ولی‌عصر(عج) بهره‌مندند، چه در بخش مایحتاج زندگی چه در بخش درمان و... و. حمایت از ساکنان روستاهای مرزی و محروم از حداقل امکانات را با جلب مشارکت خیّران دنبال می‌کنیم و معتقدیم نباید با بی‌توجهی به نیازمندان و محرومان به زندگی خود ادامه دهیم.»
او ادامه می‌دهد: «یکی از کارهایی که پدرم همیشه دنبال می‌کرد و من سعی کردم ادامه‌دهنده راهش باشم، تأمین مسکن برای نیازمندان در مناطق محروم بود. بهترین خاطره‌ای که از این کار دارم، ساماندهی خانواده‌ای بود در شهریار. وقتی خبر وضع ۴ بچه تنها در حاشیه این منطقه به گوشمان رسید، با تیم همکاران به محل رفتیم و دیدیم ۴ بچه بدون سرپرست زیر یک پلاستیک که از آن سقفی برای خود ساخته بودند، زندگی می‌کنند، آن هم در سرمای زمستان.
پیگیری کردیم و متوجه شدیم پدرشان زندان است و مادرشان آنها را ترک کرده. با تلاش انجام‌شده مادر را به جمع خانواده بازگرداندیم و برای این خانواده خانه‌ای دست‌وپا کردیم. پسر بزرگ خانواده را که مبتلا به سرطان خون بود، به مرکز درمانی محک معرفی کردیم و خدا را شاکریم با انجام مراحل درمانی بهبود یافت و امروز نان‌بیار خانه شده. حالا سال‌ها از این جریان می‌گذرد و این خانواده خوشحال دور هم زندگی می‌کنند.»
- اهالی چه می‌گویند؟ /نظیر این مسجد و اهالی مهربانش را جایی ندیده‌ام
حاج «مهدی لباف» از رزمنده‌های دوران جبهه و جنگ است، از اهالی همین مسجد. کسی که می‌گوید مسجد ولی‌عصر(عج) یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مساجد تهران است. به گفته او، این مسجد تنها یک مسجد برای اقامه نماز نیست؛ جایی است که همه در آن احساس راحتی می‌کنند، از جوان‌هایی که برای مطالعه به کتابخانه‌اش می‌آیند تا آنها که در دوره‌های آموزشی‌اش شرکت می‌کنند. او که سن و سالی را گذرانده و در مساجد زیادی رفت و آمده داشته، می‌گوید: «باز بودن در این مسجد به روی همه اقشار و گروه‌ها باعث شده تا همیشه مورد اقبال باشد. مسجدی که خیلی از فعالیت‌های سیاسی و اجتماعی قبل و بعد از انقلاب در آن شکل گرفته و امروز برگ زرینی از هویت شهر تهران است.»
- وحدت و همبستگی اهالی رمز موفقیت مسجد
«مهدی امامی»، جوان ۲۲ ساله‌ای که در این مسجد رفت‌وآمد دارد، می‌گوید: «من از راه دوری به این مسجد می‌آیم. اهل محله نیستم، اما همیشه مسجد ولی‌عصر(عج) و فضای حاکم در آن را دوست داشته و دارم. در این مسجد هر چند هم که غریبه باشی، روابط آنقدر حسنه و دوستانه است و آنقدر مسئولانش پذیرای جوانان هستند که احساس غربت نمی‌کنی.» به اعتقاد او، وحدت و همبستگی اهالی مسجد باعث شده تا نام مسجد ولی‌عصر(عج) به‌عنوان یکی از مساجد موفق شهر تهران، زبانزد عام و خاص شود. مسجد ولی‌عصر(عج) تنها یک مأمن مذهبی نیست، اینجا همه هوای نیازمندان را دارند.
- تربیت جوانان موفق در این مسجد
حاج «کریم رسولی» یکی دیگر از اهالی قدیمی محله می‌گوید: «این مسجد نقش تربیتی پررنگی در محله داشته است. جوانان زیادی در این مسجد تربیت شده‌اند که امروز مایه افتخار مملکت ما هستند. از جمله این جوان‌ها احسان علیخانی است که تا چندی پیش خانه‌شان در همین کوچه روبه‌روی مسجد بود. احسان در همین مسجد بزرگ شد، پای مکتب بزرگان این مسجد آموزش دید و امروز مایه افتخار این محله است.»