سروش جنابی/ دبیر : جدا از اینکه این جنگ چه خسارت‌هایی برایمان به بار آورد و چه سرمایه‌هایی را از ما دریغ کرد، مقطع زمانی هشت ساله دفاع‌مقدس برگ زرینی شد در تاریخ ملت ایران مملو از فداکاری، غیرتمندی و دلاوری در دفاع از کیان دین و وطن که شایسته بازآفرینی و روایت دوباره و دوباره است. صرف‌نظر از دیدگاه کلاسیک به جنگ که بر تاریخ‌نگاری وقایع، نحوه عملیات، چگونگی اجرای نقشه‌های جنگی و نقش فرماندهان عالی تکیه دارد، برخی نویسندگان قالب و رویکردهای متفاوتی را در تولید آثار دفاع‌مقدس برای ایجاد جذابیت در مخاطب به‌ویژه نسل کنونی مطرح می‌کنند که ملموس‌تر، جزئی‌تر و محلی‌تر است. در این ژانر محوریت با رزمندگان داوطلب اعزامی از دل کوچه و خیابان‌های شهر یا مجموعه فعالیت‌های کاملاً مردمی در پشتیبانی از رزمندگان است که از سوی ساکنان محله‌ها به‌طور مستمر و گسترده تا پایان جنگ صورت می‌گرفت.
این نوع مستندسازی و تولید محتوا در واقع بر وجهه مردمی دفاع‌مقدس متمرکز و نیازمند ارتباط و گفت‌وگو با آدم‌هایی است که سال‌ها در کسوت رزمنده به جبهه رفته بودند یا به شکل داوطلب در جمع‌آوری و تدارک انواع تجهیزات مورد نیاز جبهه اعم از خوراک، پوشاک و ملزومات نقش داشتند. البته منظور از مستندسازی تهیه گزارش پژوهش‌محور یا تدوین روایتی هنرمندانه برای بازسازی و بازآفرینی حال و هوای محله‌ها با تکیه بر ارتباطات و مشخصات محله‌ای و نحوه انجام امور است.
اکنون هنگامی که از نام‌های پرتعداد حک شده شهدا بر کوچه‌پسکوچه‌ها سراغ می‌گیری، می‌گویند پدر و مادر شهید فوت شده یا از محله رفته‌اند و اطلاعات اندکی نصیبت می‌شود. همیاری و مشارکت مردم در حمایت همه‌جانبه از جبهه‌های نبرد دست‌کمی از حماسه پیروزی‌های بزرگ نظامی ندارد و برای بازآفرینی و مستندسازی محلی آن فرصت اندک است.
بهتر است در این مجال کوتاه نهادهای اجتماعی که دغدغه حفظ و انتشار فرهنگ ایثار و شهادت را دارند همت کرده دست به کار شوند. در این بین، اداره‌های اجتماعی فرهنگی مناطق شهرداری به‌ویژه در جنوب شهر می‌توانند این موضوع را در قالب پروژه احیای هویت محله پیش ببرند.
نویسندگان دفاع‌مقدس و ادیبان محله که تعدادشان در مناطق جنوبی کم نیست فرصت دارند هم مجری این طرح و یاریگر شهرداری باشند هم مطالبه‌گر اجرای آن از سوی نهادهای محلی.