این آزردگی البته از جنس تالمات درونی همراه با پرسشگری مداوم است که چرا تماشاگر بودیم و چگونه در درمان این جراحت وامانده‌ایم؛ جراحتی از جنس فقر، اعتیاد، فروش و خرید مواد، کودک‌فروشی و تن‌فروشی. چشم بر آن بسته‌ایم یا راه درمان را بلد نبوده‌ایم، فرقی نمی‌کندکدامین باشد؛ هرندی در قلب تهران هنوز هم ناخوش است و مجروح و مهم‌تر از درد مجروحیت، به یغما رفتن هویت وشناسنامه این محله اصیل است که روزگاری در شمار معدود محله‌های تهران قرار داشت و ساکنانش به سکونت در آن می‌بالیدند. دروازه غار با قدمت ۱۵۰ ساله مهد پهلوانان، لوطی‌ها و نامدارانی بوده که در بافت اجتماعی همگن تهران قدیم صاحب اسم و رسم و تأثیرگذار بوده‌اند و رجعت به تاریخ پایتخت بدون ذکر نام آنها می‌لنگد. از هرندی بسیار گفته‌اند، اما به‌عنوان یک نشریه محلی، بر همین نکته آخر انگشت گذاشته‌ایم و در این شماره احوال این محله را طبق روال معمول و به دور از سیاه‌نمایی و غوغاسالاری جویا شده‌ایم؛ چرایی تداوم آسیب‌ها را به چالش کشیده‌ایم و اقداماتی که با مشارکت چند نهاد اجرایی در قالب طرح اجتماع محور تحول محله‌ها شکل گرفته و نیز تلاش انجمن‌های مردم‌نهاد را به شکل یک پرونده در نخستین شماره دوره جدید بررسی کرده‌ایم.
تاریخ انتشار: ۲ آذر ۱۴۰۰ - ۱۷:۳۹
سال‌هاست زخمی‌کاری بر عضوی از پیکر شهر وارد شده که همه ما تهرانی‌ها را می‌آزارد.