همشهری آنلاین - رابعه تیموری: محله کن در فصل بهار به بهشت بی‌شباهت نیست. در این فصل تا نم بارانی به زمین می‌رسد، بوی کاهگل از دیوارهای خشتی و گلی خانه‌های قدیمی محله بلند می‌شود و شاخه‌های سبز پر از شکوفه که روی دیوارها خزیده‌اند، به ناز و عشوه دست و رو می‌شویند. بسیاری از کوچه‌های تنگ و باریک این محله از طمع برج‌سازان در امان نمانده‌اند و برج‌های بلندبالا مانند وصله‌ای ناهماهنگ به دامن این کوچه‌ها چسبیده‌اند، ولی هنوز هم در کن کوچه‌های بکری وجود دارد که خانه‌های خشتی و دیوارهای سنگی و کاهگلی آن پابرجا مانده‌اند و چنارهای قطور و تنومند چند صدساله را برای سبز کردن برج‌های بلند نخشکانده‌اند.
در این محله قدیمی هنوز بسیاری از کشاورزان هر روز خروسخوان با داس برای درو محصول می‌روند و توتستان‌ها و باغ‌های گردو و خرمالوی آن وسیع و پربرکت است. ازکن کهن و باستانی فقط۵محله سرآسیو (سرآسیاب)، می‌انده (میان ده)، درقاضی (دار قاضی)، بالون (بالان)، اسمالون (اسماعیلیان) باقی مانده که محل زندگی اهالی قدیمی کن هستند و جوان‌ترها و تازه‌واردان کن در محله تازه و مدرنی به نام «غریب‌آباد» زندگی می‌کنند.
آثار تاریخی و زیبایی‌های طبیعی
کوه‌های فراوانی که بخش مسکونی کن را احاطه کرده‌اند، نام‌های محلی مانند «باغ‌میر»، «آسیابک»، «دره مالا»، «تپه کوهک»، «کبوتک» و «گرم‌دره»دارند که هر یک در زبان تاتی مردم کن از معنا و وجه تسمیه‌ای خاص برخوردارند. وجود این کوه‌ها سبب لطافت و پاکیزگی آب‌وهوای این منطقه شده و دره‌های زیادی مانند حصارک، تنگه باغ میر، مالا، لوسک، قلاچ و هزار دره را به وجود آورده که هر کدام تفرجگاهی ییلاقی و باصفا هستند.
زیبایی‌های کن به کوچه باغ‌ها و کوه و دره‌های آن خلاصه نمی‌شود و آثار تاریخی فراوانی مانند پل «حاج محمدعلی»، امامزاده شعیب و... در این محله اصیل قدیمی قرار گرفته‌اند. پل آجری جاج محمدعلی، که در قسمت شرقی ورودی رودخانه کن واقع شده، به‌عنوان پل تاریخی دوره «قاجار» شناخته می‌شود. پل حاج محمدعلی برای ارتباط میان مردم «سنگان» و «سولقان» و کن بنا شد و ساکنان روستاهای سنگان و سولقان در گذشته برای رفت‌وآمد و فروش محصولاتشان از روی آن عبور می‌کردند.
قنات‌های زلال و پرآب کن و فرمانفرما، باغ‌های آباد و پردار و درخت شاه و حاج باشی، آسیاب شاه و انارستان‌های منطقه«دورکان» از دیگر مکان‌هایی هستند که برای گردشگران کن جذابیت‌ها و شگفتانه‌های بسیاری دارند.
معنی واژه «کن» در لهجه تهرانی به معنای «گودال» و «چاله» است و قرار گرفتن محله کن در دره‌ای ییلاقی و خوش آب‌وهوا سبب شده این نام را برای آن انتخاب کنند. محله کن از هیچ‌جای تهران قابل مشاهده نیست و برای تماشای کوچه باغ‌ها، کوه‌ها و دره‌های این محله فقط باید مشقت سفری درون شهری به غرب پایتخت را به جان خرید.