همشهری آنلاین _ مریم قاسمی : «محمدرضا طالقانی» ابتدا به تفاوت‌های چهارپایه‌خوانی قدیم و جدید پرداخت و گفت: «مراسم چهارپایه‌خوانی نسبت به دوران نوجوانی‌ام تفاوت پیدا کرده است. آن زمان هیئت‌ها و تکیه‌ها امکاناتی نداشتند، از بلندگو و میکروفون خبری نبود و اصلا برای همین مداحان سنتی روی چهارپایه می‌رفتند و با صدای بلند مداحی و روضه‌خوانی می‌کردند تا صدایشان به جمع عزادار برسد.»
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا ببینید
این خادم حسینی افزود: «در قدیم بیشتر دسته‌های سینه‌زنی چهارپایه‌ای چوبی داشتند و مداحان کنار ناظم هیئت می‌ایستادند و هرجا که او مشخص می‌کرد، چهارپایه را آنجا قرار می‌دادند و شروع به مداحی می‌کردند. به‌طورکلی هر کسی نمی‌تواند روی این چهارپایه چوبی بایستد.»
طالقانی با بیان این مطلب درباره سنت چهارپایه‌خوانی توضیح داد: «در گذشته افراد خوشنام و نیکوکار محله قبل از استفاده از چهارپایه در مراسم سوگواری وضو می‌گرفتند و چهارپایه را با گلاب ناب شیراز شست‌وشو می‌دادند. در اینگونه مراسم نوحه‌خوانان باید در قسمت بالاتری قرار گیرد تا بتواند بر دسته سینه‌زنی و مردم مسلط باشد. از این‌رو، روی چهارپایه می‌رفتند تا بتوانند با صدای بلند روضه و مصیبت بخوانند. البته سال‌هاست بلندگو نیز به مراسم چهارپایه‌خوانی اضافه شده است. از گذشته تا امروز مداحان قبل از بالا رفتن از روی چهارپایه، کف چهارپایه را می‌بوسیدند، بعد کفش‌هایشان را درمی‌آوردند، چون این نوع چهارپایه جایگاه معنوی بالایی دارد و در طول این سال‌ها مداحان و پیرغلامان بسیاری روی آن ایستاده‌اند و برای امام حسین (ع) روضه‌خوانی کرده‌اند.»