همشهری آنلاین - زهرا بلندی: کاراته در خون این خاندان است. نه زن و مرد می‌شناسد و نه سن و سال. سردمدارشان دایی ۶۰سالهای است که بعد از آغاز فعالیتش از ۴۴ سال پیش کم‌کم شرایط رشد را برای دیگر اعضای خانواده هم فراهم کرد و تا جایی در این مسیر پیش رفت که حالا نه‌تنها بیش از ۳۰ نفر از اعضای بزرگسال و کودک فامیل را در این رشته تربیت کرده و بیشترشان مقام‌های قهرمانی و درجه مربیگری دارند، بلکه این فعالیت مشترک حس همبستگی خاصی هم در روابطشان ایجاد کرده است.
خواندنی‌های بیشتر را اینجا دنبال کنید
علی آقا، هد فامیل
تا قبل از اینکه «علی نوری» فعالیتش را در رشته کاراته شروع کند، همه استعدادهای فامیل خاموش بودند و کسی از توانایی‌هایش در این رشته اطلاعی نداشت، اما آغاز به کار او انگار جرقه‌ای بود برای گرایش خویشاوندانش به این رشته و به مرور زمان تشکیل تیمی فامیلی. بعد از یادگیری این رشته ابتدا برادر و خواهرهایش، پسرعموها و پسردایی‌ها زیرنظر او کاراته را یاد گرفتند و بعد هم جا را برای فرزندانشان در نسل بعد خالی کردند. نوری در بین بستگانش که اغلب ساکن محله شهرک صاحب‌الزمان(عج) منطقه ۱۸ هستند به هد فامیل معروف است. هرکدام از کاراته‌کاهای این خانواده نخستین دوره‌های ورزشی را نزد او گذرانده و کافی است از آنها بخواهد در جلسه یا تمرینی حاضر شوند؛ آن‌وقت آب دستشان باشد زمین می‌گذارند و همگی در محل تمرین نوستالژیکشان حاضر می‌شوند.
۴۴ سال زندگی با کاراته
محل تمرینی که از سال‌ها پیش نوری در قسمتی از خانه‌اش راه انداخته قدیمی است، اما مملو از حس سرزندگی است و سال‌ها شرایط رشد در رشته کاراته را برای بچه‌های فامیل و اهالی محله مهیا کرده است: «۱۹ سال پیش اینجا را با هدف تربیت رایگان استعدادهای فامیل راه انداختم و به مرور متقاضیان شرکت در کلاس‌هایم بیشتر شدند و اینجا هم بین دوستان و آشنایان و در و همسایه شناخته شد.»
انواع و اقسام لوح تقدیر و مدال‌های رنگی روی دیوار نصب شده و سرانگشتی حدود ۲۰ خانم و آقا با ته‌چهره‌های نسبتاً شبیه و لباس‌های فرم کاراته در زمین حاضر شده‌اند. نوری سال ۵۶ در روزهایی که فعالیت در رشته رزمی آن هم در این منطقه کار راحتی نبود، این مسیر را انتخاب کرد و درخشید: «اصالتاً میانه‌ای هستم. نوجوان بودم که همراه خانواده به تهران و این محله مهاجرت کردیم. آن‌روزها وضع مالی خوبی نداشتیم و هزینه برای فعالیت حرفه‌ای من در یک رشته ورزشی، آن هم رشته رزمی، اصلاً اولویت خانواده نبود. در خانواده و فامیل همه ورزش رزمی را بزن‌بزن می‌نامیدند و عشق و علاقه من به این رشته را جدی نمی‌گرفتند، اما انگار خدابیامرز پدرم خوب متوجه علاقه و استعداد من شده بود و آینده را خوب می‌دید که مشوقم شد تا علاقه‌ام را دنبال کنم.»
بنیانگذار کاراته در خانواده
اولین ورزشش جودو بود، بعد تکواندو و در نهایت سال ۵۷ کاراته را برای خودش بهترین انتخاب دید: «سال ۶۴ قهرمان کشور و عضو تیم‌ملی کاراته ایران شدم، و درحالی‌که مدام در تهران و مسابقات کشوری مقام کسب می‌کردم، مربیگری را هم شروع کردم. پس از آغاز مربیگری همچنان به تمرینات شخصی‌ام ادامه دادم؛ دان ۸ کاراته و جوجیستو را گرفتم، از سال ۸۳ رئیس هیئت کاراته جنوب غرب تهران و ۸ سال است مسئول انجمن کاراته منطقه ۱۸ هستم و خوشحالم که برای ۴ سال متوالی مقام قهرمانی و نایب قهرمانی مسابقات کاراته پیشکسوتان کشور را در سبک‌های کومیته و کاتا از آن خود کرده‌ام. بیش از همه به این افتخار می‌کنم که بنیانگذار کاراته در خانواده پدری و مادری‌ام هستم و تا الان بیش از ۳۰ نفر از خویشاوندانم در کنارم کاراته یاد گرفته‌اند و هرکدام در مسابقات مختلف مقام هم داشته‌اند.»
منعطف در برابر مشکلات
برادر، خواهرها، دخترها، خواهرزاده‌ها و برادرزاده‌های کاراته‌کای نوری هرکدام بدون معطلی حریف تمرینی هم شده و تمرین را شروع می‌کنند. هم ضربات را پشت سرهم نثار یکدیگر می‌کنند هم همگی خوب حواسشان جمع است تا آسیبی به کسی وارد نشود. بیش از همه «فرضعلی»، برادر ۵۳ساله نوری، هوای بچه‌ها را دارد. او از ۱۰ سالگی زیر نظر برادر بزرگ‌تر کاراته یاد گرفته و سال‌هاست که دست راستش است: «موفقیت‌های برادرم انگیزه‌ای شد تا من هم به این رشته علاقه‌مند شوم و تمرین را کنارش شروع کنم. خوب یادم است وقتی برادرم سال ۶۴ در مسابقات انتخابی تیم‌ملی اول شد، پدرم با اشک شوق گفت شما فقط ورزش کنید، کار کردن و پول درآوردن با من. در مسابقات کاپ‌های آسیایی مقام‌های اول دوم و سوم کسب کردم و الان هم مربی هستم. ۲ دخترم شیدا ۲۶ساله و شادی ۳۲ساله هم دان ۳ و ۲ کاراته هستند. استاد نوری باعث شد همه اهل خانواده به ورزش علاقه‌مند شوند و از سویی همین هدف مشترک دلیل مهمی بود که با بیشتر شدن سن و تشکیل خانواده نه‌تنها فاصله خواهر و برادرها از هم زیاد نشده، بلکه ارتباط عاطفی عمیقی هم بینمان برقرار است. خلاصه که نسبت فامیلی و اشتراک در رشته ورزشی همبستگی خاصی بین ما ایجاد کرده و سفت و سخت پشت هم هستیم.»
انگار نه انگار که نیم قرن از تولدش می‌گذرد؛ همپای کودکان و نوجوانان مشت می‌زند و شیطنت می‌کند: «خدا را شکر با ورزش رزمی تا این مرحله از زندگی هم خوی خوشی داریم، هم تنمان سلامت است و هم روحمان جلا داده شده. مثلاً همین حرکات انعطافی که انجام می‌دهیم انعطافمان در مقابله با مشکلات را هم بیشتر کرده است.»
دید و بازدیدهای خانوادگی برقرار است
دید و بازدیدهای خانوادگی آنها فقط مختص عید نوروز نیست، هرهفته دیدارهای خانوادگی‌شان را تازه می‌کنند و حتی در این دورهمی‌ها جایی هم برای ورزش جمعی باز می‌کنند. «راضیه نوری» خواهر ۴۷ساله خانواده که از ۵سالگی در کنار برادرهایش کاراته را شروع کرده هم به عنوان خواهر بزرگ‌تر در پایداری این جمع خیلی نقش داشته است: «شاید رسم دید و بازدیدهای دوره‌ای طی سالهای اخیر در خیلی از خانواده‌ها ورافتاده باشد، اما در خانواده ما همچنان برقرار است و همین موضوع باعث شده که همه مثل کوه پشت هم باشیم و از مشکلات نترسیم. به قول معروف کل جهان یک طرف، خانواده ما یک طرف؛ ما در کنار هم جهان را حریفیم.»
به راحتی از هم رنجیده خاطر نمی‌شویم
«راضیه» دان ۵ کاراته را دارد، دارای مدرک مربیگری درجه ۲ ملی و داوری است و پس از دریافت مدرک کارشناسی تربیت بدنی، در حال تحصیل در مقطع کارشناسی‌ارشد رشته تغذیه ورزشی است: «۳۰-۴۰ سال پیش مانند الان وفور باشگاه و کلاس کاراته نبود و ما فقط در خانه کنار برادرها می‌توانستیم کاراته کار کنیم. در ۱۳-۱۴سالگی برای رسیدن به هدفم جدی‌تر شدم. باوجود اینکه در ۱۷سالگی ازدواج کردم، اما همه عشقم کاراته بود و پس از آن هم ادامه تحصیل دادم و با کمک‌های برادرم کاراته را دنبال کردم.»
خودش ۲۷ سال است مدرک مربیگری دارد و در باشگاه نوری مربیگری می‌کند و همسرش از قهرمانان پرورش اندام جهان است و پسرش «یاشار» هم دان ۲ کاراته دارد: «نه فقط من، بلکه خواهرم «عالیه»، بچه‌های قد و نیم‌قد یکایکمان هرکدام به نسبت میزان فعالیتشان صاحب مدال‌های استانی و کشوری یا مدرک مربیگری هستند و از ورودشان به این رشته خیلی خوشحالند. موفقیت برادرم و تلاشش برای کشف استعدادهای خانوادگی باعث برقراری این جمع شد. حالا آنقدر ارتباط بینمان عمیق است که به این راحتی‌ها از هم رنجیده خاطر نمی‌شویم و همبستگی در روابطمان حرف اول را می‌زند.»